همشهری آنلاین – حسن حسن‌زاده: هنوز هم می‌شود در خانه تهرانی‌ها، برخی سفره‌خانه‌ها و رستوران‌هایی که حال و هوای تهران قدیم دارند، پادری‌هایی از جنس نمد پیدا کرد.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا ببینید
روزگاری که در تهران، نمد در هر خانه‌ای پیدا می‌شد، کسب و کار نمدمال‌ها سکه بود. به گواه منابع مکتوب بسیاری از نمدمال‌های تهران عهد قجر از مهاجران بروجردی بودند که پس از عبور از دروازه‌های پایتخت و سکونت در محله‌های سنگلج و چال‌میدان به توسعه این حرفه و تامین تولید انواع نمد مشغول شدند.
علیرضا زمانی، تهران‌پژوه، در این‌باره می‌گوید: «یکی از دسته‌های عزاداری معروف دوران قاجار دسته بروجردی‌ها بود که همگی از نمدمال‌های شهر بودند؛ عزادرانی که بدن‌های ورزیده‌ای داشتند و آنطور که عبدالله مستوفی توصیف‌شان کرده است مرشدی داشتند که با لهجه بروجردی به صفوف سینه‌زنی آنها که زبانزد بود نظم می‌داد؛ دسته‌ای آنقدر منظم و باشکوه که به آنها اجازه ورود به تکیه دولت داده می‌شد. شغل بیشتر عزاداران دسته بروجردی‌ها نمدمالی بود. شغلی که هم به توان جسمی بالا نیاز داشت و هم به تدریج عضلاتی برآمده برای کارگران به ارمغان می‌آورد.»
زمانی درباره حرفه نمدمالی و نقش بروجردی‌ها در توسعه این حرفه می‌گوید: «علاوه بر اینکه طبقات مختلف جامعه آن روزگار از نمد برای پوشاندن بخش‌هایی از خانه استفاده می‌کردند، نمد کاربردهای دیگری هم داشت؛ از جمله کلاه و لباس‌های نمدی که زمستان‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفت. بنابراین نمدمالی شغلی رایج بود و نام بروجردی‌ها نیز در کارگاه‌های کوچک تهران قدیم با اشتغال به این حرفه سر زبان‌ها افتاد.»