بسیاری از این افراد، به دور از هیاهو و حاشیه‌های معطوف به قدرت، رسالت بزرگ خود را در جهت حل مسائل جامعه با بهره‌گیری از پژوهش‌ها و اندوخته‌های علمی پی می‌گیرند. نبود این بزرگان، تنها زمانی احساس می‌شود که چشم از دنیای گذرا فرومی‌بندند و از بین ما می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌روند.
استاد فقید، دکتر محمد عبداللهی، جامعه‌شناس برجسته از جمله این فرهیختگان است که تا در بین ما بود کمتر قدرش را دانستیم. دانش‌آموختگان دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی در طول سال‌های پس از 1360 تاکنون، به یاد دارند که این استاد فرزانه، چگونه شمع وجودش را وقف تعالی علمی و روشنگری کرد و تا چه اندازه در راستای توسعه دانش اجتماعی بومی گام‌های مفید و مؤثری برداشت.
اینک که شاگردان و همکاران دیروز و امروز دکترعبداللهی در کلاس‌های درس و محافل پژوهشی در فقدان این بزرگوار به ماتم نشسته‌اند، جا دارد با بزرگداشت مقام و مرتبه دانشمندان متعهدی که همچون ستارگان پرفروغ، آرام اما پراثر، مجاهدت علمی می‌کنند و بی‌صدا خاموش می‌شوند، جایگاه رفیع آنان را پاس داریم؛ باشد که این پاسداشت، به بالارفتن منزلت علم و نگرش علمی در جامعه ما، بیش از گذشته یاری رساند.
