این بار سورنتینو با باید اینجا باشد به کن 64 آمده و علیرغم داستان نامتعارف فیلمش از شانس های رسیدن به نخل طلا عنوان می‌شود.
عشق پیچیده در کن 2004 ؛ دوستان خانوادگی در کن 2006 و ال دیوو در کن 2008 فیلم‌هایی بودند که نام پائولو سورنتینو را به عنوان فیلمساز جوان ایتالیایی که می‌تواند سینمای رو به احتضار این کشور را احیا کند؛ تثبیت کردند. ضمن اینکه فیلم آخر او ال دیوو اگرچه در کن 3 سال پیش فقط به نامزدی نخل طلا بسنده کرد اما توانست به جایزه ویژه هیات داوران کن 61 دست پیدا کند. و حتی این فیلم به عنوان نماینده سینمای ایتالیا در اسکار 2010 برگزیده شد.
باید اینجا باشد به عنوان یک ملودرام اجتماعی تاحدی موزیکال؛ از یک جهت با تمام آثار سورنتینو تفاوت دارد و آنهم استفاده از سوپر استارهای سینمای جهان در فیلمش می‌باشد.
قصه اصلی باید اینجا باشد؛ در باره یک خواننده و ستاره رو به افول دنیای موسیقی به نام کاین (با بازی شان پن) است. یک ستاره تقریبا بازنشسته اهل پنسیلوانیا که قصد دارد سفری به دوبلین داشته باشد. آنچه در طی این سفر او جستجو می‌کند، تقریبا و ابتدا به ساکن هیچ ربطی به موسیقی ندارد. کاین به دنبال چندین مرد می‌گردد که فکر می‌کند در دستگیری و محاکمه و سرانجام قتل پدرش دست داشته اند. و نکته جالب توجه اینجااست که این مردان همگی نازی‌های فراری هستند.
سفر کاین به دوبلین با آن ظاهر عجیب و غریب و زنانه و گشت و گذارش در کلاب‌های موسیقی راک است که کمی تا قسمتی حال و هوای موزیکال هم به فیلم باید اینجا باشد داده است.
پائولو سورنتینو و فیلمش؛ اگرچه جزو شانس‌های نخل طلا هستند و کن همیشه در اعطای نخل طلا به فیلم‌های غیر متعارف دست و دل بازی نشان داده؛ با این همه با بودن رقبای سرسختی در بخش مسابقه کن 64 مثل درخت زندگی اثر ترنس مالیک ، پوستی که در آن زندگی می کنم ساخته پدرو آلمو دووار ، پسری با یک دوچرخه اثر برادران داردن و ... باید دید سرانجام سورنتینو و فیلمش به کجا خواهد رسید.
شان پن در صحنه‌ای از فیلم باید اینجا باشد
