اما برخی منابع ذکر کرده‌اند که در سال 1290 قمری زمانی که ناصرالدین شاه از مسافرت فرنگ برگشت دستور داد مریضخانه‌ای به سبک بیمارستان‌های کشورهای خارجی تاسیس شود.
مشیرالدوله صدراعظم و علی قلی میرزا اعتضاد السلطنه وزیر علوم آن زمان مامور این کار شدند. سال 1293 قمری مریضخانه موردنظر تأسیس شد و نام آن را مریضخانه دولتی گذاشتند.
این بیمارستان که در آن زمان با نام مریضخانه دولتی شناخته می‌شد، در خیابان امام خمینی (ره) فعلی، میدان حسن‌آباد تهران که آن روزها به هشت گنبد شهره بود قرار دارد. همچنین برخی این بیمارستان را نخستین بیمارستان ایران نیز می‌نامند.
در همان زمان در مریضخانه دولتی داروخانه اختصاصی نیز در نظر گرفته شده بود تا بیماران از همان جا داروهای مورد نیاز خود را تهیه کنند.
در ابتدا پزشکان خارجی به امر طبابت می‌پرداختند اما چندی بعد کم کم مقدمات تدریس رشته پزشکی در دارالفنون فراهم شد و تصمیم بر این گرفته شد که پزشکان ایرانی در آن به طبابت بپردازند.
در آن زمان این بیمارستان قادر بود 400 بیمار را در خود جای دهد و پزشکان در تخصص‌های گوناگون به امر طبابت بپردازند.
آماری که پس از یک سال (1268- 1269) این بیمارستان منتشر کرد، حاکی از آن بود که 2238 بیمار برای معالجه به آن مراجعه کرده‌اند.
در فاصله سال‌های 1300 تا 1319 مریضخانه دولتی دارای بخش‌های داخلی، جراحی و ارولوژی، رادیولوژی چشم پزشکی، دندان‌پزشکی، گوش و حلق و بینی، پوست و درمانگاه‌های مربوطه بود.
نخستین بیمارستان تهران (مریضخانه دولتی) در سال 1319 به خاطر قدردانی از پدر طب ایران؛ ابوعلی سینا، به بیمارستان سینا تغییر نام یافت.
