هنگامی که تنیس شروع به رشد سریع کرد و جهان را فرا گرفت، طبیعتا اتحادیه‌های ملی شروع به هم پیوستن برای برگزاری مسابقات بزرگ جهانی و تنظیم قوانین و مقررات کردند.
در سال ۱۹۱۱ نیاز به وجود یک فدراسیون بین المللی تنیس، احساس شد. امتیاز این فدراسیون ابتدا به آقای دوان ویلیامز (یکی از افراد کشته شده در کشتی تایتانیک) که نتوانست ایده خود را ببیند به آقای چارلز بارد (دبیر اتحادیه تنیس سوئیس) و آقای هنری والت (رئیس فدراسیون تنیس فرانسه) اعطا شد.
وب‌سایت: فدراسیون جهانی تنیس
دوازده اتحادیه تنیس در جلسه اصلی در پاریس (۱۹ مارچ ۱۹۱۱) شرکت کردند و کشور اسپانیا در آن جلسه حضور نداشت. در همین جلسه ILTF (فدراسیون لاون تنیس بین المللی) شکل گرفت.
این کشورها عبارتند از: استرالیا (استرالیا و نیوز یلند)، اسپانیا، اتریش، بلژیک، آلمان، افریقای جنوبی، دانمارک، فرانسه، بریتانیا، هلند، روسیه، سوئیس و سوئد.
نتایج اولین نشست بدین صورت بود که، زبان رسمی فرانسوی باشد با ترجمه انگلیسی و مقر فدراسیون دور از پاریس باشد. همچنین حق برگزاری مسابقات جهانی (قهرمانی روی چمن) برای همیشه به بریتانیای کبیر اهدا گردید.
۱۷ ماه بعد از تشکیل فدراسیون، جنگ جهانی اول همه چیز را بهم ریخت و یکبار دیگر تمام فعالیت‌های در سال ۱۹۱۹ از سر گرفته شد.
ITLF بعد از جنگ جهانی اول فقط با ۱۰ کشور عضو گرچه، از خرابی جنگ رنج می برد کار خود را شروع کرد.
امروزه فدراسیون بین‌المللی تنیس دارای ۲۰۵ عضو ملی از کشورهای مختلف و ۵ فدراسیون منطقه‌ای است.
