او سنتور را نزد مجید کیانی فرا گرفت و پیانو را نزد خانم ملیک‌اصلانیان و خانم فخری ملک‌پور و نیز در سال‌های بعد از انقلاب نزد حسینعلی ملاح شیوه‌های نوشتن و نسخه شناسی موسیقی را فرا گرفت.
او را باید نخستین روزنامه‌نگار حرفه‌ای حوزه موسیقی به شمار آورد که از سال 65 فعالیت مطبوعاتی داشت و در ده‌ها نشریه به تجزیه و تحلیل رخدادهای موسیقی و یا نگارش مقالات و نقد‌های متفاوت پرداخت .
مدخل نویسی برای دانشنامه‌ها و دائره‌المعارف‌های موسیقی از دیگر فعالیـت‌های نوشتاری میرعلینقی به شمار می‌رود که در اکثر دائره‌المعارف‌های فارسی ایران و خارج از ایران به نگارش مداخل مرتبط با تاریخ و رجال موسیقی پرداخت.
میرعلینقی در ثبت و ضبط خاطرات اهالی موسیقی و گردآوری اسناد و عکس‌های‌آنان اهتمامی جدی داشت و از نخستین محققان حوزه موسیقی است که به نقش اسناد و مکتوبات موسیقی پی برد و بر گردآوری و دسته‌بندی آنها همت گماشت.
نخستین سال‌نامه‌های موسیقی ایران را او از سال 73 تا به امروز منتشر شده است که تا به امروز ده سالنامه انتشار عمومی یافته‌است.
ویراستاری برخی از خاطرات اهالی موسیقی از جمله دیگر فعالیت‌های این مولف- محقق به شمار می‌رود که از جمله آنها می‌توان به کتاب«گلبانگ محراب تا بانگ مضراب»خاطرات جواد بدیع‌زاده-نشر نی 1380 و خاطرات هنری میلاد کیایی- انتشارات جاویدان اشاره کرد.
از او آثار زیر به بازار کتاب و موسیقی عرضه شده است:
-موسیقی‌نامه وزیری سال 1378-انتشارات معین
- کتابشناسی موسیقی ایران جلد اول- انتشارات سوره مهر سال 1386
-خاطراتی از رفتگان موسیقی در دوجلد در دست انتشار (سوره مهر)
میرعلینقی نثری خاص دارد و زاویه تحلیل و نگاه او به پدیده‌های موسیقیایی که مابین نثر دوره قاجار و قبل از انقلاب است تشخص و مرتبتی ویژه به نثر و نگارش او داده است.
