اول: وقتی مدیر بالادستی سخنی بر زبان می آورد، مدیران اجرایی و کارشناسان باید با مشورت با اهل فن و نیز دست اندرکاران صنفهای مورد نظر راه حلهای اجرایی کار را بیابند و در راه تحقق آن بکوشند.
دوم: از جمله دغدغه هایی که چند سالی است بخش فرهنگی شهرداری تهران با آن دست به گریبان است، کمبود فضاهای فرهنگی، از جمله کتابفروشی ها در مناطق مختلف شهر است. این معضل البته خاص تهران نیست، بلکه شهرهای دیگر ایران نیز با چنین مشکل و مسئله ای دست به گریبانند.
برابر آخرین اطلاعات، در کل کشور بین دو هزار تا دو هزار و پانصد کتابفروشی فعال وجود دارد. این تعداد به هیچ وجه کفاف عرضه فراوان کتابها را نمی کند؛ کتابهایی که عناوین آنها به بیش از 40 هزار در سال بالغ شده است.
در چنین وضعیتی بسیاری از کتابهای خواندنی و خوب، به رغم سرمایه گذاری و عمر و انرژی فراوانی که برای آنها صرف شده است، بدون آن که بر پیشخوان کتابفروشی ها قرار بگیرند، از گردونه و چرخه نشر حذف می شوند؛ در حالی که دیده شدن این کتابها می توانست و می تواند به فروش رفتن آنها مددهای فراوانی برساند.
سوم :پرسش این است که برای دیده شدن کتابها چه باید کرد؟ پاسخ هم این است که باید تعداد ویترین ها را اضافه کرد. یعنی اگر هم اکنون در سطح شهر تهران 500 تا 700 کتابفروشی فعال است، این تعداد را باید افزایش داد.
هم اکنون کاربری ایجاد کتابفروشی، کاربری تجاری است، چرا که شهرداری این کار را امری تجاری می داند، اما امروزه بر همگان ثابت شده است که کار کتابفروشی با کار مغازه هایی چون لباس فروشی و بقالی تفاوتهای اساسی دارد.
پس شهرداری و دست اندرکاران امور فرهنگی باید به سمتی حرکت کنند که کاربری تجاری را از کتابفروشی ها بردارند و برای آن کاربری فرهنگی (اگر وجود دارد) و یا مسکونی تعریف کنند تا درصد هزینه های آن پایین بیاید و افراد و علاقه مندان رغبت به سرمایه گذاری در این بخش داشته باشند.
دقیقاً شبیه همان کاری که برای ایجاد داروخانه ها انجام و سبب شد که در بسیاری از شهرهای مناطق مختلف کشور داروخانه ایجاد شود. این کار امکانی همگانی است برای تمامی کسانی که علاقه مند به سرمایه گذاری در حوزه نشر و کتاب اند. اگر هم کسی از این افراد خواست کاربری این کار را تغییر دهد، می توان برایش عوارض و جریمه های سنگینی در نظر گرفت تا از انجامش خودداری کند.
