وی از سال ۱۳۶۶ تا ۱۳۷۰ نزد شاپور هدایتی و با ساز سه‌تار به فراگیری مستمر موسیقی دستگاهی ایران پرداخت، آموزشی که مشخصاً مبتنی بر ردیف و ضربی‌های کلاسیک موسیقی ایرانی بود و به‌نوعی نماینده‌ی نگرش و مکتب آموزشی شاگردان نورعلی‌خان برومند و علی‌اکبرخان شهنازی در خراسان (مشهد) بوده است.
شناخت و درک دقیق او از ردیف و اجزا و اصول این موسیقی، توان انتقال عالی مطالب، صبر، حوصله، جدیت در کنار خلق و خوی آرام و مهربانش از او معلمی کاربلد و موفق ساخته بود و حاصل سال‌ها تدریس جدی او، شاگردان فراوانی است که تربیت کرده‌است. در نوازندگی (به‌ویژه ساز سه‌تار)، علاقه‌مند سبک و سیاق و حال ساز استاد لطفی بود و از سوی دیگر به موسیقی نواحی خراسان گرایشی خاص داشت.
این عوامل، درکنار تجربیات و ذوق و احساس شخصی، لحن و بیان خاص و زیبایی به نوازندگی‌اش بخشیده بود. فرامرز همچنین نواختن تار و بعدها کمانچه را نیز نزد استاد علی‌اکبر شکارچی آغاز کرد و پی گرفت.
شکرخواه که کلکسیونی از سازهای تاریخی را هم در اختیار داشت از دهه ٦٠ با دریافت مجوز از وزرات فرهنگ و ارشاد اسلامی به ساخت ساز نیز پرداخت که سه‌تار و تارهای او جزو کارهای ویژه به شمار می‌آیند.
او از همان دهه به آموزش موسیقی رو آورد و تا کنون شاگردان فراوانی تربیت کرده است.
فرامرز شکرخواه که در سه تار و تار نوازی نوازنده‌ای چیره دست است؛ تمایلی به اجراهای گروهی نداشت، او فقط چندین بار به نغع بیماران مبتلا به سرطان و همچنین به نفع زلزله زدگان دوئت‌هایی را اجرا کرد.
