دستگاه فشارسنج همیشه همراه با وسیله‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرد که مشخص می‌کند در چه فشاری جریان خون در شریان بسته‌شده آغاز می‌شود (فشار خون حداکثر) و در چه فشاری جریان خون بدون مانع ادامه پیدا می‌کند (فشار خون حداقل). در فشارسنج‌های دستی، یک گوشی پزشکی (یا استتوسکوپ) است که این کار را انجام می‌دهد.
اسفیگمومانومتر که از دو کلمه یونانی "اسفیگموس" به معنای نبض و کلمه علمی "مانومتر" به معنای فشارسنج تشکیل شده است، برای اولین بار بوسیله "ساموئل زیگفرید کارل ریتر فون باخ" در قرن نوزدهم اختراع شد.
سیپیونه ریوا- روچی در سال ۱۸۹۶ گونه با قایلیت کاربرد ساده‌تری از آن را ساخت و هاروی کوشینگ در سال ۱۹۰۱ این دستگاه را برای اندازه گیری فشار خون به کار برد و استفاده از ان را عمومی کرد.
دستگاه فشار سنج معمولا از این بخش‌ها تشکیل می‌شود:
- یک بازوبند حاوی یک کیسه لاستیکی قابل اتساع.
- یک بخش سنجش فشار که ممکن است جیوه‌ای یا فنری (عقربه‌ای) است.
- لوله‌هایی که این دو بخش را به هم وصل می‌کنند.
- یک توپی برای باد کردن بازوبند که با لوله‌هایی به آن متصل است (در مدل‌هایی که به طور خودکار باد نمی‌شوند).
این توپی بادکننده دارای یک دریچه یک‌طرفه که مانع از برگشت هوا و افت فشار در بازوبند می‌شود. و نیز یک دریچه پیچ‌دار است که قابلیت تنظیم دارد و به فردی که فشار را اندازه می‌گیرد، امکان می‌دهد تا فشار درون سیستم را به شیوه‌ای کنترل‌شده کاهش دهد.
فشارسنج‌های جیوه‌ای به علت سمی بودن جیوه و آلودگی محیط زیستی ناشی از آن دارند به تدریج کنار گذاشته می‌شوند.
