مادران شهید خرمشهری، به تماشای فیلم شیار ۱۴۳ نشستند

به گزارش تسنيم؛ تالار خیلج فارس خرمشهر در شب آخرین پنجشنبه آبان ماه 93 میزبان فیلم شیار 143 و عوامل این فیلم بود. سالن تالار خلیج فارس خرمشهر آرام بود و تنها صدای گریه چند کودک در لابلای فیلم می پیچید. فیلم به سکانس پایانی و لحظه وصل الفت با فرزندش یونس میر جلیلی رسید. سالن ساکت شد و پرده کم عرض تالار خلیج فارس روی صورت تماشاگر خرمشهری نور ریخت.

موسیقی و گامهای آرام الفت با بازی مریلا زارعی، نفس ها را در سینه حبس کرد. همه منتظر بودند که پایان فیلم چه می شود. صدای هق هق گریه از میان صندلی ها بلند شد و نوای لالایی سوزناک پایان فیلم «شیار 143» صدای گریه ها را بلندتر کرد.

پس از نمایش فیلم «شیار 143»، مراسم با تقدیر از مادران شهدا شروع شد. نرگس آبیار کارگردان، محمد حسین قاسمی تهیه کننده و گلاره عباسی بازیگر فیلم «شیار 143» از چهار مادر شهید خرمشهری و آبادانی تجلیل کردند.

شهرت کریمی، مادر شهید تحریری، قدم خیر ملکی زاده مادر شهید میرزایی، شریفه حمیدی فرد مادر شهید محمدرضا لامی زاده، صدیقه مطرق آبادانی مادر شهید احمد نیک نژاد از جمله مادرانی بودند که با احترام همه حاضران در سالن تجلیل شدند. 

بعد از مراسم تجلیل از مادران شهدا، نشست صمیمانه ای بین عوامل تولید فیلم «شیار 143» و مردم خرمشهر برگزار شد. 

در ابتدای مراسم، نرگس آبیار کارگردان این فیلم سینمایی گفت: خیلی خوشحالم که در جمع مردم خرمشهر حضور دارم.چند سال پیش هم برای ساخت مستندی به این شهر آمدم. خیلی دوست دارم فیلمی را در این شهر و با موضوع مقاومت این شهر بسازم. شاید این کار در آینده ای نزدیک انجام شود. مردم ایران و همه هنرمندان سینما هیچگاه نقش قهرمانانه ی مردم این شهر را فراموش نمی کنند.

گلاره عباسی، ایفاگر نقش مریم فیلم سینمایی «شیار 143» هم با ابراز خوشحالی از اینکه در کنار مردم خرمشهر این فیلم را دیده است گفت: یکی از اتفاقات خوبی که برای این فیلم افتاده این است که اولین اکران شهرستان ها را از شهرهای خرمشهر و آبادان شروع کردیم. مردم این شهر خیلی حق به گردن آرامش مردم ایران دارند.

قاسمی تهیه کننده این فیلم با کنایه نسبت به وضعیت سالنهای سینما در شهرهای خرمشهر و آبادان گفت: آبادان و خرمشهر تنها به یک دلیلی که آبادان و خرمشهر هستند می بایست سالنهای سینمایی بهتری داشته باشند. از مسئولین شهرها تقاضا دارم که به جوانها بها داده شود و یکی از این راه ها ساختن سالنهای سینماهای خوب است.

سید حمید رضا طباطبایی منتقد و کارشناس سینما در این جلسه حضور داشت و در مورد روایت ساده این فیلم و ارتباطی که مخاطب با این فیم برقرار کرده است گفت: فیلم در نهایت از استعاره خوبی مثل قالی استفاده کرده است. فیلم تلاش دارد که انتظار را نشان دهد. انتظار به پایان رسیدن این قالی در انتهایی فیلم برای مخاطب به سرانجام می رسد. پایان فیلم با بسم الله تمام می شود و نویدبخش یک شروع نو برای زندگی تازه برای قهرمان فیلم است.

ادامه نشست با پرسش و پاسخ بین مخاطبان فیلم و عوامل تولید فیلم شکل گرفت.

یکی از سوالاتی که از نرگس آبیار پرسیده شد در مورد سابقه اش در ساخت فیلم دفاع مقدس بود که این کارگردان گفت: پیش از این من در مورد جنگ و ادبیات و مستند دفاع مقدس کار کرده بودم و علاقه داشتم که در حوزه فیلم داستانی هم بسازم. 

وی در مورد سابقه آشنایی با مادران شهید که در این فیلم هم تصویر شده است گفت: مادران چشم انتظار خیلی از ما دور نیستند و ما در میان دوستان و حتی همسایگانمان زنانی از جنس الفت بسیار دیدیم. ماجرای شیار 143 واقعی است اما در آن سعی کردم که ویژگی های داستانی را هم در آن قرار دهم.

وی در بخش دیگری از سخنانش گفت: تمام تم فیلم این بود که القت در یک برزخ بین بیم و امید است که آیا پسرش برمی گردد یا نه. الفت گرفتار یونس است و در جایی از فیلم هم آمده بود که الفت از یونس یک بت ساخته بود. اما در انتهای فیلم، الفت خواب فرزندش می بیند و همینجاست که الفت آن مقام رضا و تسلیم را می پذیرد و بعد از اینکه به این نقطه می رسد به پسرش می رسد.

سوالی درمورد لهجه ها پرسیده شده که چرا لهجه ها یک دست نبودند؟ و نرگس آبیار اینگونه پاسخ داد: لهجه در خود کرمان هیچ جایی یک دست نیست. یعنی روستا به روستا لهجه ها متفاوت بود. یکی از بازیگران فیلم ،آقای یدالله شادمانی در مورد لهجه کار کرد. لهجه شهداد کرمان را در این فیلم استفاده کردیم. اینکه بازیگری که لهجه کرمانی داشت بخواهد لهجه شهدادی استفاده کند کمی سخت بود. برای همین بود که فکر می کنید لهجه ها یک دست نیست.

کارگردان «شیار143» در پاسخ به این سوال که برای رسیدن به این فرم از فیلم چه چیزهایی را در نظر گرفته است گفت: در این فیلم همه چیز در خدمت این بود که الفت دیده شود و نوع فیلمبرداری و اینکه دوربین روی دست بود و می خواستیم که التهاب درونی این شخصیت را نشان دهیم. هیچ نمای عجیبی را نگرفتیم چون نمی خواستیم حواس مخاطب از الفت پرت شود. قرار نبود که گریم و طراحی صحنه و چیزهای دیگر خودنمایانه باشد تا فیلم به گونه ای شود که  همه چیز در خدمت مضمون فیلم و شخصیت الفت باشد.

در این جلسه حاشیه جالب را هم داشت. یکی از حاضران که از دیدن فیلم رضایت داشت نسبت به ساخت چنین فیلم هایی انتقاد کرد و گفت: سوال من هنری و فنی نیست ولی بی ربط هم نیست. از اینکه داغ دل ما را زنده  می کنید سپاسگذاریم. ما در خرمشهر از این مادران داغ دیده زیاد داریم. از این چشم انتظاری ها زیاد داریم. اما معنای شیرینی و زنده کردن این داغ را نمی دانم.  چرا هنرمندان سینما فضای امروز خرمشهر و آبادان را نشان نمی دهد. خرمشهر روزگاری به عروس خلیج و بزرگترین بندر خاورمیانه معروف بود. چرا هنرمندان با ساخت فیلمهایی پیام امروز خرمشهر را به مسئولین نمی رسانند؟ 

کارگردان «شیار 143» با ابراز ناراحتی از وضعیتی که گویا در شان شهرهای آبادان و خرمشهر نیست گفت: من فکر می کنم که هر کسی یک وظیفه ای من می خواستم فیلمی راجع به مادران شهید بسازم تا شاید جامعه را به یاد و خاطره رنجهای شکوهمند مادران شهید بیاورم. رنجی که این مادران را مقام رضا و تسلیم در برابر خدا رسانده است.

وی خاطرنشان کرد: در بازخوردهایی که در سالنهای سینما دیدم ارتباط نسل جدید با این فیلم نیز مشهود است. جوانهایی که بعد از دیدن فیلم به سمت من می آمدند و از من تشکر می کردند و می گفتند که با این فیلم ارتباط برقرار کردند. ضمن اینکه این فیلم باعث شد که مراسم هایی برای تقدیر از مادران شهید برپا شود.