این عارضه به طور معمول با نشانه‌هایى مانند گیجى یا عدم هوشیارى، نقصان یا نبود تنفس یا ضربان قلب و رنگ پریدگى به طورى که فرد به رنگ سفید مایل به آبى درمى‌آید، همراه است.
زیر آب ماندن طولانی باعث اسپاسم (گرفتگی) حنجره می‌شود که پس از نجات بیمار، جلوى رسیدن اکسیژن به ریه ها را مى گیرد. رفتن آب به درون ریه ها، که باعث تغییرات خطرناکى در گردش خون مى شود.
ممکن است پس از این عارضه، ریه به دلیل تجمع مایعات در آن ورم یا عفونت کند یا اینکه آسیب دائمى به مغز برسد و در نهایت اختلالات و بى نظمى هاى ضربان قلب، از جمله ایست قلبى و مرگ را به دنبال آورد.
در ضمن شخصى که در آستانه غرق شدگى قرار گرفته است، پس از نجات تا مدت ها از آب مى‌ترسد.
توجه داشته باشید که انجام ورزش هاى آبى و بروز سانحه، خصوصاً ضربه به سر به هنگام شنا کردن، نبود امکانات حفاظتى در استخر و عدم نظارت دقیق بر شنا کردن بچه‌ها ممکن است احتمال غرق‌شدگی را افزایش دهد.
بنابراین یادتان باشد که در درجه نخست، حتماً شنا بیاموزید، هرگز به تنهایى شنا نکنید و اطراف استخر را هم نرده ایمنى بکشید.
کمک‌های اولیه
این اقدامات را به فوریت انجام دهید:
- اگر قربانى هوشیار نیست و نفس نمی‌کشد، با فریاد کمک بخواهید، قربانى را ترک نکنید.
- بلافاصله تنفس دهان به دهان را آغاز کنید.
- اگر ضربان قلب وجود ندارد، ماساژ قلبی را آغاز کنید.
- از یکى از کسانى که براى کمک فراخوانده‌اید بخواهید که با اورژانس تماس بگیرد.
- تا زمانى که آمبولانس نرسیده است به عملیات احیا ادامه دهید.
درمان
فردى را که در آستانه غرق شدن بوده است باید سریعاً به نزدیکترین بیمارستان انتقال و تحت مراقبت‌هاى ویژه قرار داد،
حتى اگر بیمار هوشیارى خود را بازیافته باشد. توجه داشته باشید که امکان دارد تا ۴۸-۲۴ ساعت پس از حادثه، به علت اختلالات ریتم قلبى دچار عوارض شود یا فوت کند.
در هنگام بهبودى نزد وى بمانید تا به وى اطمینان خاطر دهید. فردى که در آستانه غرق شدن قرار داشته شرایط ناگوارى را تجربه کرده است.
براى تسریع درمان معمولاً از اکسیژن، داروهاى کورتیزونى براى پیشگیرى یا درمان التهاب ریه، آنتى بیوتیک براى پیشگیرى از عفونت ریه و داروهاى گشادکننده مجاری هوایی ریه برای تسهیل رسیدن اکسیژن استفاده می‌شود.
