اضطراب و بیماری قلبی

بررسی‌های گوناگون نشان داده‌اند ۲۴ تا ۳۱ درصد بیماران قلبی-عروقی علائم اضطرابی دارند. به علاوه اضطراب شدید ممکن است به صورت حمله وحشتزدگی یا پانیک بروز کند- که علائم آن ممکن است شبیه علائم حمله قلبی باشد.

یک آنالیز بررسی‌های شامل افرادی که به علت درد قفسه سینه در بخش اورژانس پذیرش شده بودند، نشان داد که ۲۲ درصد افرادی که مورد آزمایش قلبی-عروقی قرار گرفته بودند، به جای بیماری قلبی، اختلال وحشتزدگی یا پانیک داشتند.

اغلب پژوهش‌ها درباره رابطه اضطراب و بیماری قلبی دارای خطا هستند، چرا که بر خاطرات شرکت‌کنندگان یا ارزیابی عینی منفرد مقطعی متکی هستند و نه بر مصاحبه‌های ساخت‌دار برای تشخیص اضطراب. بسیاری از بررسی‌ها همچنین از لحاظ عواملی مانند سبک زندگی که می‌توانند بر خطر بیماری قلبی تاثیر بگذارند، کنترل نشده‌اند.

دو بررسی آینده‌نگر شمار بزرگی از شرکت‌کنندگان را در طول زمان بررسی کردند تا رابطه میان بیماری قلبی و یکی از شایع‌ترین اختلالات اضطرابی، اختلال اضطراب فراگیر را دریابند. اختلال اضطراب فراگیر با اضطراب مداوم و همیشگی حتی درباره مسائل پیش‌پاافتاده همراه است.

یکی از قوت‌های این بررسی‌ها این است که این بررسی که آنها برای عوامل مخدوش‌کننده کنترل شده‌اند، عواملی مانند افسردگی عمده (که اغلب با اضطراب همراه است) و عوامل جمعیت‌شناختی و سبک زندگی که ممکن است توضیح‌دهنده واقعی خطر حمله قلبی و سایر عوارض قلبی باشند.

 حمله پانیک یا حمله قلبی

هم حمله پانیک و هم حمله قلبی باعث تنگ نفس، تعریق یا سرگیجه می‌شوند. جدول زیر برخی از عواملی را که حمله پانیک را از حمله قلبی متمایز می‌کنند، فهرست می‌کند (توجه داشته باشید که هر کسی که این علائم را داشته باشد، باید فورا به نزد پزشک برود).

• شواهد خطر

بررسی اپیدمیولوژیک نشانگان حاد کورونری و پاتوفیزیولوژی هیجانات (ESCAPE)   هشتصد و چهار بیمار قلبی در مونترآل را برای دو سال دنبال کرد. این پژوهشگران فشار خون و علائم حیاتی شرکت‌کنندگان را ثبت کردند و داده‌های دیگر مربوط به خطر بیماری قلبی را گردآوری کردند. آنها افسردگی عمده و اختلال اضطراب فراگیر را با استفاده از مصاحبه بالینی ساخت‌دار بر اساس معیار راهنمای تشخیص و آماری اختلالات روانی، نسخه چهارم (DSM-IV) تشخیص دادند.

۱۱۵ نفر از شرکت‌کنندگان در طول دو سال پیگیری دچار حمله قلبی شدند و تحت اعمال جراحی اورژانس عروق کورونری قرار گرفتند یا درگذشتند. هنگامی که پژوهشگران نتایج را بر اساس عوامل خطرساز بیماری قلبی مانند سن، سیگار کشیدن و مانند اینها کنترل کردند، دریافتند که اختلال اضطراب فراگیر و افسردگی عمده به طور قابل‌توجهی - هر دو تقریبا به اندازه مشابه- خطر حملات قلبی و سایر رویدادهای قلبی- را افزایش می‌دهند.

یک بررسی جداگانه نیز به نتایج مشابهی رسید. «بررسی قلب و روح» ۱۰۱۵ بیمار سرپایی با بیماری قلبی پایدار را از ۱۲ کلینیک در کالیفرنیا را جلب کرد. این پژوهشگران اطلاعات مربوط به سلامت قلبی-عروقی این شرکت‌کنندگان را گردآوری کردند و اختلالات اضطراب فراگیر و افسردگی عمده را با استفاده از مصاحبه کامپیوتری‌شده بر اساس معیارهای DSM-IV تشخیص دادند. سپس شرکت‌کنندگان را برای مدت میانگین شش سال دنبال کردند تا موارد سکته مغزی، نارسایی قلبی، حمله قلبی، حمله ایسکمیک گذرا، یا مرگ را ردگیری کنند.

در طول مدت پیگری، ۳۷۱ حمله قلبی و سایر مشکلات قلبی در شرکت‌کنندگان رخ داد. پس از اینکه پژوهشگران یافته‌ها را با توجه متغیرهای متعدد را که بر خطر بیماری قلبی تاثیر می‌گذارند، مانند سن، جنسیت، افسردگی عمده، توانایی ورزشی، و سیگار کشیدن را تعدیل کردند، شرکت‌کنندگان مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر هنوز با احتمال ۷۴ درصد بیشتر نسبت دیگران در معرض خطر حمله قلبی و سایر رویدادهای قلبی بودند.

• فرضیاتی درباره علل

از آنجایی که این بررسی‌ها آینده‌نگر بودند، برای شناسایی همراهی میان اضطراب و بیماری قلبی طراحی شده بودند، تا ثابت کردن رابطه سببی میان این دو؛ بنابراین پژوهشگران فقط می‌توانند درباره اینکه علت تاثیر اختلال اضطرابی فراگیر بر خطر بیماری قلبی، فرضیاتی را بیان کنند.

یک امکان این است که اختلال اضطراب فراگیر باعث افزایش کورتیزول و سایر هورمون‌های استرس می‌شود، یعنی همان مواد شیمیایی که در پاسخ «گریز یا ستیز» دخیل هستند، و این امر ممکن است باعث برانگیختن حملات قلبی و سایر عوارض قلبی شود. یک نظریه دیگر این است که افراد مبتلا به اضطراب دارای میزان‌های پایین اسیدهای چرب امگا-سه هستند که تاثیر محافظتی آنها بر قلب شناخته شده است، و این کمبود ممکن است در ایجاد بیماری قلبی دخیل باشد.

در نهایت، گرچه هر دوی این بررسی‌ها برای افسردگی عمده کنترل شده بودند، این اختلال آنقدر عوامل زمینه‌ساز زیست‌شناختی و روانشناختی مشترک با اختلال اضطراب فراگیر دارد که ممکن است افسردگی و نه اضطراب باعث افزایش خطر عوارض قلبی شده باشد.

گرچه بسیاری از پرسش‌ها پاسخ‌داده‌نشده باقی می‌مانند، این پژوهش یقینا بیانگر این است که دست کم متخصصان بالینی که به درمان افراد مبتلا به بیماری قلبی می‌پردازند، باید آنها را از لحاظ دچار بودن به اختلالات اضطرابی نیز ارزیابی کنند. همچنین بالینگرانی که افراد دارای اختلال اضطراب فراگیر را درمان می‌کنند، باید آنها را از لحاظ بیماری قلبی هم بررسی کنند یا برای انجام این کار به متخصص دیگری ارجاع دهند.

منبع: Harvard Health Letter

0