در بیماری پارکینسون سلول‌های عصبی که یک ماده شیمیایی ناقل عصبی به نام دوپامین تولید می‌کنند، می‌میرند یا به درستی کار نمی‌کنند. دوپامین به طور طبیعی پیام‌عصبی را منتقل می‌کند که به هماهنگ‌کردن عضلات کمک می‌کنند.
در حال حاضر معلوم نیست که چه عاملی باعث آسیب‌دیدن این سلول‌ها میشود.
علائم این بیماری‌ها اینها هستند:
- لرزش دست‌ها، بازوها، پاها، فک و صورت.
- سفتی بازوها،پاها و تنه.
- کندی درحرکات.
- عدم تعادل و هماهنگی در حرکات.
با بدترشدن علائم بیماری، فرد ممکن است در راه‌رفتن، صحبت کردن یا انجام کارهای ساده دچار اشکال میشود. همچنن ممکن است فرد دچار عوارضی مانند افسردگی، مشکلات خواب، یا اشکال در جویدن، بلعیدن یا حرف‌زدن شود.
بیماری پارکینسون معمولا حدود 60 سالگی آغاز میشود، اما در سن پایین‌تر هم ممکن است بروز کند.
این بیماری در مردها شایع‌تر از زنان است. در حال حاضر علاجی برای این بیماری پارکینسون وجود ندارد. مجموعه‌ای از داروها برای درمان این بیماری در دسترس است که گاهی به طور قابل‌توجهی علائم بیماری را تسکین می‌دهد.
