هپاتیت ممکن است حاد (کوتاه‌مدت) یا مزمن (درازمدت) باشد. هپاتیت مزمن ممکن است به تخریب نسج کبد و ایجاد بافت جوشگاهی (سیروز کبدی) و یا سرطان کبد منتهی شود.
شایع‌ترین علت هپاتیت ویروس‌ها هستند. نوع هپاتیت را برحسب نوع ویروسی است که باعث آن می‌شود، برای مثال هپاتیت A، هپاتیت B، هپاتیت C، هپاتیت D و هپاتیت E,
داروها یا الکل نیز می‌توانند باعث هپاتیت شوند. همچنین در مواردی دستگاه ایمنی به اشتباه به بافت‌های کبدی حمله می‌کند و باعث هپاتیت خودایمنی می‌شود.
هپاتیت‌ها ممکن است خود به خود بهبود پیدا کنند، با درمان دارویی معالجه شوند، یا به صورت مزمن و مادام‌العمر درآیند.
برخی از افراد مبتلا به هپاتیت بی‌علامت هستند. برخی دیگر ممکن است این علائم را نشان دهند:
- بی‌اشتهایی.
- تهوع و استفراغ.
- اسهال.
- تیره شدن ادرار و رنگ پریده شدن مدفوع.
- درد شکم.
- یرقان، زردشدن پوست و چشم.
هپاتیت‌های ویروسی
چند نوع ویروس می‌تواند کبد را آلوده کنند و باعث هپاتیت شوند. هر یک از اینها با یک حرف الفبا مشخص می‌شوند.
سه نوع نوع اصلی از این ویروس‌های هپاتیت وجود دارند: هپاتیت A، هپاتیت B، هپاتیت C.
هپاتیت A
ویروس هپاتیت A به طور عمده از طریق غذا و آب آلوده به مدفوع فرد دچار عفونت منتقل می‌شود. هپاتیت A می‌تواند باعث تورم کبد شود، اما ندرتا باعث آسیب کبدی می‌شود.
فرد مبتلا ممکن است احساس ناخوشی مانند ابتلا به آنفلوآنزا کند، یا ممکن است هیچ علامتی نداشته باشد.
این بیماری معمولا پس از چند هفته خود به خود بهبود پیدا می‌کند. واکسنی برای پیشگیری از هپاتیت A در دسترس است.
عادات بهداشتی می‌تواند به پیشگیری از بیماری کمک کند. دست‌های‌تان به طور کامل پیش از فراهم‌آوردن غذا، پس از رفتن به توالت یا پس از عوض کردن پوشک بچه بشویید.
در مسافرت‌ها به پاک بودن آب آشامیدنی توجه داشته باشید.
هپاتیت B
هپاتیت B ناشی از ویروس هپاتیت B است. این ویروس از طریق تماس مستقیم با خون، منی و یا سایر مایعات بدنی فرد آلوده منتقل می‌شود. هر زنی که به این ویروس آلوده باشد، آن را به نوزاد خود نیز منتقل می‌کند.
فردی که به این ویروس مبتلا می‌شود، ممکن است بی‌علامت باشد، یا علائمی شبیه به آنفلوآنزا پیدا کند. آزمایش خون می‌تواند وجود این ویروس را نشان دهد.
هپاتیت B معمولا پس از چند ماه به خودبه‌خودی بهبود پیدا می‌کند. اگر فرد بهبود پیدا نکند، به شکل مزمن هپاتیت B مبتلا می‌شود. شکل مزمن هپاتیت B ممکن است به آسیب‌دیدن کبد و ایجاد بافت جوشگاهی، نارسایی کبد و سرطان کبد منجر شود.
برای هپاتیت B هم واکسن وجود دارد که برای ایجاد ایمنی نیاز به سه تزریق آن وجود دارد. همه نوزادان باید این واکسن را دریافت کنند، اما کودکان بزرگتر و بزرگسالان نیز می‌تواند این واکسن را دریافت کنند.
برخی از موارد مزمن هپاتیت B در صورتی که آزمایش‌های خون نشاندهنده آسیب دیدن کبد باشد، ممکن است نیاز به درمان داروهای ضد ویروسی داشته باشند.
هپاتیت C
هپاتیت C ناشی از ویروس هپاتیت C است. این بیماری معمولا از طریق خون آلوده منتقل می‌شود. این بیماری همچنین از طریق رابطه جنسی یا از مادر به نوزاد منتقل می‌شود.
اغلب افرادی که به ویروس هپاتیت C مبتلا می‌شوند، برای سال‌ها علامتی ندارند. آزمایش خون می‌تواند ابتلا به این ویروس را نشان دهد.
برخلاف سایر اشکال هپاتیت ویروسی، هپاتیت C خودبه خود بهبود پیدا نمی‌کند. این عفونت برای تمام عمر در کبد باقی می‌ماند و ممکن است به سرطان کبد ختم شود. داروهای جدید ضد ویروسی به تنهایی یا در ترکیب با هم می‌توانند در ۹۰ درصد موارد می‌توانند هپاتیت C را بدون عوارض جانبی زیاد علاج کنند.
در موارد وخیم باید پیوند کبد انجام شود. در حال حاضر برای هپاتیت C واکسنی وجود ندارد.
MedlinePlus
