امام حسن(ع) از هر جهت حسن بود

به گزارش ایرنا، مولود خجسته رمضان و بدر تمام ماه خدا متولد شده بود، تنهاترین فرزند رمضانی و آسمان، آری امام حسن متولد شد کسی که ادامه محمد (ص) و کرانه علی (ع) بود.

در چنین شبی نخستین فرزند امیر مومنان (ع ) و فاطمه زهرا (س) در نیمه ماه رمضان سال سوم هجری چشم به جهان گشود و پیامبر اکرم( ص ) نام نوزاد را از سوی خداوند "حسن" نامید و در موردش فرمود: خداوندا من او را دوست دارم تو نیز دوستش بدار.

عاشقان این امام محبوب در وصفش می‌گویند و می گریند که اماما برای تمام تنهایی حریم پاکت دلم می‌سوزد، هر گاه که تن سپردم به گوش دادن تمام زمزمه‌های دل خسته ام ، نامی به جز حسن بن علی نشنیدم، نامی که هرگز نتوانستم نامی در کنار آن بگنجانم، زندگی چیزی جز عشق تو را به من نشان نداد و دل بهانه‌ای جز دیدارت در همه عمر نگرفت.
آری عاشقانش اینگونه با او در دل می‌کنند و زیر لب زمزمه می‌کنند که بگذار که با دیدنت دلم برای همیشه خراب شود، مرا به آبادی دل چه سود و چه نیاز؟ که در این دنیا هر دلی خراباتی شد گویا ابدی جاویدان شد، من اسارت دلم را به هیچ آزادی نفروشم که زندانبانی چون حسن بن علی جرعه‌ای جز می به من ارزانی نمی‌دارد.

حسن بن علی چنین مرد و مولایی است و چنین عاشقان دل سوخته‌ای دارد مردی که فریاد رس محرومان و مظلومان بود. پیشواى دوم، نه تنها از نظر علم، تقوى، زهد و عبادت، مقامى برگزیده و ممتاز داشت، بلکه از لحاظ بذل و بخشش و دستگیرى از بیچارگان و درماندگان نیز در عصر خود زبانزد خاص و عام بود.

وجود گرامى آن حضرت آرام بخش دلهاى دردمند، پناهگاه مستمندان و تهیدستان، و نقطه امید درماندگان بود، هیچ فقیرى از در خانه آن حضرت دست خالى برنمى‌گشت و هیچ آزرده دلى شرح پریشانى خود را نزد آن بزرگوار بازگو نمی‌‏کرد، جز آنکه مرهمى بر دل آزرده او نهاده می‌‏شد، گاه پیش از آنکه مستمندى اظهار احتیاج کند و عرق شرم بریزد، احتیاج او را برطرف می‌‏ساخت و اجازه نمی‌‏داد رنج و مذلت سؤال را بر خود هموار سازد.

از زیبایی چهره امام همین بس،‌ وقتی که از منزل خارج می‌شد، جمعیتی برای دیدن سیمای نورانی‌اش به نظاره می‌ایستادند به طوری که محل عبور از کوچه دشوار می‌گشت و امام ناگزیر به خانه برمی‌گشت.

«سیوطى» در تاریخ خود می‌‏نویسد: «حسن بن على» داراى امتیازات اخلاقى و فضائل انسانى فراوان بود، او شخصیتى بزرگوار، بردبار، باوقار، متین، سخى و بخشنده، و مورد ستایش مردم بود.

امام مجتبى (ع) گاهى مبالغ قابل توجهى پول را، یکجا به مستمندان می‌‏بخشید، به طورى که مایه شگفت واقع می‌‏شد.

نکته یک چنین بخشش چشمگیر این است که حضرت مجتبى (ع) با این کار براى همیشه شخص فقیر را بى نیاز می‌‏ساخت و او می‌‏توانست با این مبلغ، تمام احتیاجات خود را برطرف کند و زندگى آبرومندانه‌‏اى تشکیل بدهد و احیاناً سرمایه‌‏اى براى خود تهیه کند اما روا نمی‏دید مبلغ ناچیزى که خرج یک روز فقیر را بسختى تأمین می‌‏کند، به وى داده شود و در نتیجه او ناگزیر گردد براى تامین روزى بخور و نمیرى، هر روز دست احتیاج به سوى این و آن دراز کند.

"امام حسن( ع ) از هر جهت حسن بود" در وجود مقدسش نشانه‌های انسانیت متجلی بود، آن بزرگوار توجهی ویژه بخدا داشت.

چون وضو می‌گرفت رنگش تغییر می‌کرد و وجودش به لرزه می‌افتاد و وقتی علت را میپرسیدند می فرمود: کسی را که در پیشگاه خدا می ایستد جز این سزاوار نیست. امام حسن( ع ) در طول عمر دو بار تمام اموال و دارایی خود و سه بار نیمی را در راه خدا بخشید و بسیار متواضع بود که باید از چنین مردان سخاوتمند و مقدسی درس زندگی آموخت.