با تأسیس نظام جمهورى اسلامى ایران در سال ۱۳۵۷، گرایش و توجه محققان و اندیشوران حوزه مطالعات سیاسى - اجتماعى به ابعاد این حوزههاى مطالعاتى و نقش آن در عرصههاى حکومت و اداره جامعه بیشتر شد.
اما شرایطى که در سالهاى آغازین انقلاب و سپس شروع جنگ تحمیلى بر کشور تحمیل شد، مجال تحقیقات نظرى و کاربردى عمیق و بلند مدت را از محققین گرفت.
تا این که در تیرماه 1362 مجلس خبرگان رهبرى، آغاز به کار کرد که بىشک یکى از ارکان مهم و حساس نظام در مقابله با هجوم بى شائبه دشمنان نظام اسلامى است.
حساسیت مسئولیت مجلس خبرگان و تأثیر عمیق و گسترده آن در سرنوشت نظام اسلامى و آینده آن، به صورتى است که بنیانگذار جمهورى اسلامى، حضرت امام خمینى(ره) این مسئولیت را در رأس همه مسئولیتها قلمداد نموده و هشدار دادند که کوچکترین سهلانگارى و مسامحه و کوچکترین اعمال نظرهاى شخصى و خداى نخواسته تبعیت از هواهاى نفسانى که ممکن است این عمل شریف الهى را به انحراف کشاند، بزرگترین فاجعه تاریخ را به وجود خواهد آورد.
از این رو، انجام این وظیفه سترگ در قبال نهاد رهبرى و حراست از صیانت آن، از کسانى ساخته است که خود در سطح بالایى از بینش اجتماعى، خودسازى اخلاقى و دانش فقهى باشند.
در واقع مجلس خبرگان از نهادهاى ابتکارى در نظام سیاسى کشور است که براى اولین بار، با تدوین قانون اساسى جمهورى اسلامى ایران در حقوق اساسى مطرح شده است. حضور فعال این مجلس، پشتوانه اطمینانبخشى در جهت صیانت نظام به ویژه در لحظههاى مخاطرهآمیز است.
مجلس خبرگان رهبرى با توجه به نیازهاى فکرى و علمى کشور و تأکیدات مکرر مقام معظم رهبرى، در اجلاسیه11/28/1371 مسئولیت پژوهش در موضوع حکومت اسلامى را بر عهده دبیرخانه مجلس خبرگان رهبرى گذارد.
بر اساس این مصوبه، مرکز تحقیقات در سال 1372 به منظور تبیین، تعمیق و توسعه اندیشه سیاسى اسلام در موضوع حکومت اسلامى تأسیس شد که گستره فعالیتهاى آن در دو سطح داخل و خارج با اولویت داخل کشور است.
