این پل در شرق پل الله‌وردی خان یا سی و سه پل واقع است. پل خواجو یا پل شاهی به دستور شاه عباس دوم در سال 1060 قمری روی ویرانه‌های پلی از دوره تیموری ساخته شد و در دوره صفویه یکی از زیباترین پل‌های جهان به شمارمی‌رفت.
وسط پل، ساختمانی شامل چند اتاق مزین به نقاشی دارد وجود دارد که این اتاق‌ها اختصاص به بزرگان و امرائی داشت که به هنگام ایجاد دریاچه مصنوعی مسابقات شنا و قایقرانی را تماشا می‌کردند.
پل خواجو به دلیل معماری و تز ئینات کاشیکاری نسبت به سایر پل‌های زاینده رود برتری دارد.
هدف شاه عباس دوم از احداث این پل ارتباط دو قسمت محله خواجو و دروازه حسن آباد به تخت فولاد و راه شیراز بود که به پل حسن آباد و پل شیراز نیز شهرت دارد.
طول پل 133متر و عرض آن 12متر، همراه با تزئینات کاشیکاری فراوان از آثار بسیار ممتاز اصفهان است.
سیاحان و جهانگردانی که در ادوار مختلف به اصفهان آمده‌اند زیبائی‌های پل خواجو را وصف کرده و آن را در زمره شاهکارهای مسلم معماری ایرانی - اسلامی به شمار آورده‌اند.
پل خواجو به هنگام طغیان آب زاینده رود، منظره بسیار جالبی به خود می گیرد. برای اقامت موقتی شاه صفوی و خانواده او در وسط پل، ساختمان مخصوصی که به نام بیگلربیگی شهرت دارد، بنا شده که هم اکنون وجود دارد و اطاق‌های آن دارای تزئینات نقاشی است.
اطراف پل مانند قدیم در ایام بهار و تابستان و روزهای تعطیل، محل گردشگاه عموم مردم است. این پل را با اسامی بابا رکن الدین، خواجو، گبرها، شیراز، حسن آباد، پل شاهی تیموری خواندهاند.
