این رشته کوه بخشى از چین‌خوردگى زاگرس (میانى) است که در امتداد شمال باختری - جنوب خاوری به طول حدود 50 کم و عرض حدود 2 تا 11 کم در فاصله دو شهرستان دورود و الیگودرز از استان لرستان قرار گرفته است، به گونه‌ای که از 10 کیلومتری جنوب خاور شهر دورود آغاز، و به جنوب روستای چقاگرگ منتهى مى‌شود.
بلندترین قله اشترانکوه «سَن‌ْ بُران» 150 ،4متر ارتفاع دارد و قله‌های مهم آن از شمال باختری به جنوب خاوری چال میشان، گل‌گل، گل‌گهر، سن بران، کوله لایو، میرزایى، فیالسون، لگه، سراب شاه تخت، سوزنى مهرجمال، مهرجمال، پیاره دره تخت، پیاره کمندون، ازنادر و کوله‌جنو است.
در ارتفاعات اشترانکوه دره‌هایى یخچالى وجود دارد که در اصطلاح محلى به آنها چال مى‌گویند.
از جمله این چال‌ها مى‌توان از چال میشان، چال کبود، چال بران، چال فیالسون، چال شاه‌تخت، چال پیارو و چال همایون نام برد.
رودهای کوچک بسیاری از این قله‌ها سرچشمه مى‌گیرند که مهره زرین، ماربره، گهررود، دره دایى و دره دزدان از آن جمله‌اند. دریاچه گهر در یکى از دامنه‌های جنوب باختری اشترانکوه و در دره گهررود قرار دارد.
دامنه‌های اشترانکوه از دیرباز محل استقرار برخى طوایف بوده است؛ خاندان فضلویه که از کردهای شام شمرده مى‌شدند، پس از مهاجرت از آنجا و عبور از میافارقین و آذربایجان، دامنه‌های شمالى اشترانکوه را به عنوان محل استقرار خود برگزیدند. آنان بعدها به اتابکان لرستان شهرت یافتند.
مراتع دامنه‌های اشترانکوه مورد استفاده عشایر این ناحیه است. اشتران کوه و به ویژه دریاچه گهر دارای جاذبه‌های طبیعى بسیاری است.
این رشته کوه از لحاظ گونه‌های جانوری و گیاهی جزء مناطق حفاظت شده است و در سال ۱۳۴۸ جزء محیط زیست جهانی قرار گرفت.
از گونه‌های جانوری آن می‌توان به خرس قهوه‌ای، روباه، کفتار، گراز، گرگ خاکستری، بز کوهی، قوچ و از پرندگان می‌توان به عقاب، کبک، جغد، اردک و شاهین اشاره کرد که همگی تحت حفاظت محیط زیست می‌باشند.
در اشترانکوه پسته کوهی به فراوانی یافت می‌شود و پوشش گیاهی متنوع آن اعم از گون، ریواس و استپ‌ها در شیب ملایم بعضی نقاط و گل‌های طبیعی و خودرو محل مناسبی برای جانوران ساکن در اشترانکوه‌است که در آن زاد و ولد کرده و از آنان تغذیه می‌کنند.
