مانوئل فرانچسکو دوس سانتوس از همان بدو تولد دارای مشکلات بدنی بود. ستون فقرات او نافرم بود، به علاوه پاهایش نیز می‌لنگید. پای چپ او ۶ سانتیمتر کوتاه‌تر از پای راستش بود.
پس از چندین عمل جراحی، حرکتش تا حدی بهبود پیدا کرد که می‌توانست بدود با این وجود پای چپ او همچنان به حالت O و پای راستش به حالت X باقی ماند. از همین جا هم بود که نام گارینشا را که نام یک پرنده جنگلی برزیلی است بر روی او گذاشتند. نام کوچک او را هم مانه می‌گفتند ( شکل کوتاه شده مانوئل، که البته در برزیل به کسانی که کمی عقب‌ماندگی ذهنی دارند هم گفته می‌شود). اما هواداران او را Alegria do Povo"" (شادی مردم) نیز صدا می‌زدند.
گارینشا برای این که بتواند پاهایش را تقویت کند به بازی فوتبال روی آورد و در همان سال‌های کودکی به پیشرفت‌های چشمگیری هم رسید. اندام کوچک او باعث شده بود تا چرخش‌ها و حرکات سریعی داشته باشد. وی از این توانایی‌ها به شکل بی‌نقصی برای دریبل‌های سریع در بال راست استفاده می‌کرد و اغلب از آنجا با باز کردن راه، برای ارسال توپ به هم‌تیمی‌ای که موقعیت بهتری داشت استفاده می‌کرد.
او فوتبال را در تیم پاو گرانده (۱۹۵۳-۱۹۴۷) شروع کرد. وی که با هردو پا قادر به دریبل‌زدن بود، در سال ۱۹۵۳ پس از اولین تمرین آزمایشی با تیم بوتافوگو قرارداد حرفه‌ای امضاء کرد. مانه در مجموع ۵۸۱ بازی برای بوتافوگو انجام داد و ۲۳۲ گل نیز به ثمر رساند.
گارینشا برای تیم ملی برزیل هم بین سال‌های ۱۹۵۵ و ۱۹۶۶، ۵۶ بازی انجام داد و ۱۵ گل نیز وارد دروازه حریفان کرد. او تنها یک بازی را از دست داد، دیدار آخر برزیل در جام جهانی ۱۹۶۶ در مقابل مجارستان. او در مجموع در سه جام جهانی (۱۹۵۸، ۱۹۶۲ و ۱۹۶۶) حضور پیدا کرد و ۱۵ بازی در این سه جام انجام داد.
در سال های ۱۹۵۸ و ۱۹۶۲ با تیم ملی برزیل قهرمان جهان شد. در سال ۱۹۶۲ در شیلی به همراه پنج بازیکن دیگر به نام‌های آلبرت از مجارستان، ایوانوف از شوروی،یرکوویچ از یوگسلاوی، سانچز از شیلی و واوا از برزیل، با چهار گل زده، آقای گل جام شد.
زندگی شخصی او اما، مثل زندگی ورزشی‌اش توام با موفقیت نبود. خیلی زود (گویا در ۱۰ سالگی) به الکل روی آورد تا بتواند دردهایش را سرکوب کند و برای همین نیز چندین بار دچار سانحه رانندگی شد. از همه بدتر این که یک بار در سال ۱۹۶۹ با یک کامیون تصادف کرد که در این سانحه مادر همسرش کشته شد.
گارینشا دوبار ازدواج کرد. ازدواج اول او با یک کارگر کارخانه به نام نایر مارکز بود که ۱۳ سال به طول انجامید (۱۹۶۵-۱۹۵۲) و حاصل آن هشت دختر بود. دومین همسر وی، خواننده معروف سامبا، الزا سوارز بود که در جام جهانی ۱۹۶۲ با او آشنا شد و در مارس ۱۹۶۶ با وی ازدواج کرد. آنها در سال ۱۹۷۷ از هم جدا شدند.
دوران درخشش او در فوتبال قبل از جام جهانی ۱۹۶۶ به پایان رسید. او بازی‌های زیادی انجام می‌داد و پاهایش دیگر تحمل این فشار دائمی را نداشتند. مصدومیت‌های او به قدری بود که در سال ۱۹۶۵ دوباره تحت عمل جراحی قرار گرفت. با وجود این، در سال بعد از آن، در جام جهانی حضور پیدا کرد، اما نتوانست توانایی قبلی‌اش را به نمایش بگذارد. او که برای هواردان مانند یک بت بود، تا سال ۱۹۷۲ نیز در فوتبال حرفه‌ای فعالیت داشت که پایان آن در کشور کلمبیا بود.
او فقط یک فوتبالیست با استعداد نبود، بلکه خود شگردهایی را در بازی فوتبال ابداع می‌کرد که به نام خودش خوانده می‌شدند، مثل قیچی دوبل گارینشا.
او پس از دوران پرفروغش در فوتبال، از دولت برزیل ماهیانه مبلغی به عنوان حقوق بازنشستگی دریافت می‌کرد، اما این مبلغ تمام هزینه‌های زندگی او را پوشش نمی‌داد.
گارینشا فقط با ۴۹ سال سن در فقر و تنهایی در گذشت. در مراسم خاکسپاری‌اش، هزاران هوادار برای آخرین بار نسبت به او ادای احترام کردند. بر روی سنگ قبر بزرگ وی در قبرستان "یاردیم دا ساودید" نوشته شده است " اینجا مردی آرام گرفته است که مایه شادی مردم بود – مانه گارینشا".
در محل تولد او در پاو گرانده، ورزشگاه اختصاصی تیم پاو گرانده به نام ورزشگاه گارینشا نامیده می‌شود. مجسمه بزرگی از او نیز در ورودی ورزشگاه ماراکانا در شهر ریودوژانیرو قرار دارد. در سال ۱۹۷۴، زمانی که هنوز در قید حیات بود، ورزشگاهی در برازیلیا، پایتخت برزیل نیز به نام مانه گارینشا افتتاح شد. این ورزشگاه ۴۵۰۰۰ نفر گنجایش دارد و قرار است برخی از مسابقات جام جهانی فوتبال در سال ۲۰۱۴ در آنجا برگزار شود.
*آخرین بروزرسانی ۳ اسفند ۱۴۰۰
