که ظرف 48 ساعت مورگان شوستر آمریکایی را که برای اصلاح خزانه داری و مالیه ایران استخدام شده بود برکنار کند و از این پس نیز بدون جلب موافقت قبلی دولتین روسیه و انگلستان به استخدام از خارج دست نزند.
روز بعد مجلس به این اولتیماتوم روسیه رسیدگی کرد و به‌رغم توجیه رئیس الوزرای وقت آن را رد کرد.مجلس در آذر ماه سال پیش از آن (سال1289 هجری) ضمن تصویب قانون تاسیس خزانه‌داری کل کشور، رای به استخدام شوستر به‌عنوان مشاور مالیه ایران داده بود. انگلستان و روسیه ـ هر دو به یک نسبت با رو به راه شدن مالیه ایران که باعث اقتدار کشور می‌شد، مخالف بودند.
آیزنهاور: ایران در چهار راه جهان واقع شده است
ژنرال آیزنهاور 29 نوامبر 1952در نخستین مصاحبه عمومی‌اش پس از انتخاب شدن به سمت رئیس‌جمهوری آمریکا گفت: گمان نمی‌کنم منطقه‌ای مهم‌تر از ایران روی نقشه جغرافیایی جهان وجود داشته باشد؛ ایران هم دارای نفت است و هم در چهارراه جهان واقع شده است. آیزنهاور افزوده بود: اگر روزگاری تهران و مسکو با هم کنار آیند، کره زمین جای امنی برای غرب (کشورهای عضو ناتو) نخواهد بود. همچنین نباید وضعیتی پیش آید که ایران به گذشته دور خود بازگردد و یک قدرت نظامی شود.
آیزنهاور حدود 2ماه بعد زمام امور آمریکا را به دست گرفت.چرچیل نخست‌وزیر وقت انگلستان از این مصاحبه آیزنهاور استفاده کرد، به واشنگتن رفت و به استناد این اظهار آیزنهاور آنقدر به گوش او خواند تا موافقت کرد که در براندازی دکتر مصدق کمک کند و چند ماه بعد ماجرای 28 مرداد روی داد. چرچیل به آیزنهاور گفته بود که اگر حکومت مصدق یکسال دیگر دوام یابد، پیش‌بینی او (کنار آمدن تهران و مسکو) عملی خواهد شد.
پیمان منع گسترش سلاح‌های اتمی، قراردادی میان قوی و ضعیف
اکبر اعتماد که از او به‌عنوان پدر پژوهش‌های اتمی ایران نام می‌برند در مصاحبه‌ای از او که 29 نوامبر 2008 در آمریکا انتشار یافته بود با تاکید گفته بود که دولت وقت ایران (نظام پیشین) در سال 1968 (1347 خورشیدی) نباید پیمان منع گسترش تسلیحات اتمی را امضا می‌کرد و افزوده بود: این پیمان، قراردادی است میان قوی‌ها و ضعیف‌ها.
این قرارداد را قوی‌ها علیه ضعیف‌ها تنظیم کردند و خودشان آن را رعایت نمی‌کنند. چند سال است که از مفاد این پیمان در مورد ایران سوءاستفاده می‌کنند. با چند ادعا یقه ایران را چسبیده‌اند که چرا این کار و آن کار را کرده است حال آنکه خودشان 40 سال است به تعهدی که سپرده‌اند عمل نمی‌کنند.
آنها متعهد به خلع سلاح هسته‌ای و انهدام سلاح‌های هسته‌ای خود شده بودند. این قوی‌ها همچنین تعهد کرده بودند که تکنولوژی هسته‌ای را در اختیار کشورهایی که آن را ندارند قرار دهند که پس از گرفتن امضا از آنها (امضای پیمان منع گسترش) زیرش زده‌اند. من اگر به جای دولت (دولت ایران) بودم نه تنها از این پیمان بلکه از آژانس بین‌المللی اتمی خارج می‌شدم.
این آژانس برای ما چه کرده است؟ و عضویت در آن برای ما چه امتیاز و فایده‌ای دارد؟ ببینید در چند سال اخیر چقدر وقت ایران را با این سر و صداها گرفته‌اند. در حال حاضر 9 کشور جهان دارای سلاح اتمی هستند. من در 2 سفر آخر خود به وطن از برنامه اتمی ایران دفاع کردم و بازهم دفاع می‌کنم.
اکبر اعتماد 78 ساله که در 11 ژوئیه 2009 در مصاحبه با یک رسانه آمریکایی مطالب مشابهی بیان کرده بود از سال 1963 (1342 هجری) مشاور اتمی و از سال 1974 (1353) تا 1978 رئیس سازمان انرژی اتمی ایران بود و قرارداد ایجاد یک نیروگاه اتمی را با یک کمپانی آلمانی امضا کرده بود.
وی گفته است که دولت آمریکا در اجرای سیاست آیزنهاور ـ اتم برای صلح ـ که در سال 1953 طرح شده بود یک رآکتور کوچک آموزشی در اختیار ایران قرار داد که به دانشگاه تهران داده شد.
