آخرین بار سایمون گس سفیر انگلیس در تهران با درج مطالبی در سایت سفارت انگلیس درخصوص موضوع حقوق بشر درایران موجبات خشم تهران از دخالت وی د رامور داخلی ایران را برانگیخت. این موضوع باعث رفتن سایمون گس از سفارت لندن در تهران و فروکش کردن اختلافات شد . انگلیس گس را به عنوان نماینده ارشد ناتو در امور افغانستان منصوب و مسئولیت انجام امور سفارت خود در تهران را به کاردار اول سفارت واگذار کرد .
سفارت جمهوری اسلامی ایران در انگلیس نیز که تا سال گذشته با مدیریت رسول موحدیان اداره می شد با پایان یافتن دوران ماموریت این سفیر دستخوش تحولاتی شد که به دلیل تنش در روابط تهران و لندن به وجود آمده بود . البته تنش در روابط انگلستان و ایران بعد از انقلاب، مسئله تازه ای نیست. در طول این دوران، رابطه این دو کشور همواره دستخوش طوفان های مکرر شده است به طوری که طی سی سال بعد از انقلاب اسلامی این رابطه کمتر روزهای با ثبات به خود دیده است. اما مناقشات میان ایران و انگلستان، طی سال گذشته به مراتب شدیدتر شده و موجبات پایین آمدن سطح روابط دو کشور را فراهم آورده است.
عدم اعزام سفیر به تهران از سوی انگلیس با اعزام نکردن سفیر از سوی تهران به لندن همراه شده است. به نظر می رسد هر دو طرف منتظرند تا طرف مقابل پیشقدم شود. هر چند که احتمالا روابط آنقدر متشنج شده که هر طرف فکرمی کند اگر سفیر اعزام کند معلوم نیست که با واکنش مثبت طرف مقابل روبرو شود.
نمایندگان مجلس نیز در مقاطع مختلف و با تنش زا شدن روابط ایران و انگلیس طرح کاهش رابطه و یا حتی قطع رابطه با انگلیس را دردستور کار خود قرار دادند. اما این دستور تا کنون از حد کمیسیون مربوطه خارج نشده و مراحل رسیدگی به آن برای در دستور کار قرار گرفتن در جلسه علنی طی نشده است. استفاده از این طرح در مقاطع حساس، شرایط شمشیر دوموکلس را تداعی می کند.
هم اکنون سفارت ایران در بریتانیا همانند سفارت انگلیس در تهران، توسط کاردار اول اداره می شود . این نشان دهنده این است که روابط دیپلماتیک میان ایران و انگلیس به صورت غیر رسمی تا سطح کاردار پائین آمده است هرچند هنوز وزارت خانه های خارجه دو کشوربه طور رسمی این کاهش روابط را تایید نکرده و رسمیت نداده اند.
اگر دو کشور قصد نداشته باشند سفرای جدیدی را روانه پایتخت های خود کنند سطح روابط دو جانبه چون دوران قبل از سال 1998، به فرستادن کاردار از سوی دو کشور محدود می شود.
با توجه به این که اخیرا وزارت خارجه انگلیس در تهیه گزارشهای ضد ایران فعالتر شده است به نظر بعید می آید که سطح روابط در آینده ای نزدیک پیشرفتی داشته باشد.
کاهش سطح روابط دیپلماتیک میان کشورها موجبات بروز مشکلاتی در روابط سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و رفت وآمد مردم دو کشور می شود.
اخیرا وزارت خارجه انگلیس در گزارشی به انتقاد از وضعیت حقوق بشردر ایران پرداخت. هنوز سایه آثار مخرب این گزارش برروابط دو طرف کوتاه نشده بود که مجددا ویلیام هیگ وزیر خارجه انگلیس از تحریم بیشتر ایران خبر داد و تصمیمی که اتحادیه اروپا علیه برخی مقامات جمهوری اسلامی ایران گرفته اند.
روابط دو کشور ایران و انگلیس روزهای سردی را می گذرانند و شاید این سردی در آینده به یخبندان در روابط نیز منجر شود ولی آن چه که اکنون مشخص است هیچیک از دولتهای دو طرف در پی قطع این روابط نیستند. زیرا در دنیای سیاست، داشتن رابطه و مذاکره بهتر از قطع کامل رابطه و بستن همه منفذهایی است که می توان با باز نگه داشتن آن از سطح تنش ها کاست و در نتیجه از بسیاری اتفاقات نا خوشایند جلوگیری کرد.
با وجود آن که طرح مجلس هرزمان که لازم باشد در دستور کار قرار می گیرد، اما بعید است جمهوری اسلامی ایران پاره کننده اولیه رشته این روابط باشد زیرا گذشته نشان داده که در بدترین شرایط که در ابتدای انقلاب اسلامی و با تسخیر لانه جاسوسی امریکا در ایران پیش آمد، جمهوری اسلامی ایران برای قطع کامل رابطه با امریکا پیشقدم نشد. و این امریکا بود که رشته روابط را گسست و اینک بیش از 30 سال است که از این وضعیت می گذرد و وصل کردن دوباره رشته روابط ، برای هر دو کشورکار بس مشکلی شده است.
