استفاده از این سوخت اتانول وبیو دیزل می‌تواند به کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای که باعث گرم شدن زمین است کمک کند، چرا که سوخت‌های زیستی فقط دی‌اکسید کربنی که گیاهان در دوره زندگی خود جذب کرده‌اند را در هوا منتشر می‌کنند، اما عدم کنترل مناسب بر این محصولات، می‌تواند وضع را بدتر کند.
گیاهانی که می‌توانند به‌عنوان سوخت زیستی از آن استفاده شود شامل ذرت، نیشکر، سویا، نخل‌های روغنی و... اند. اگر این محصولات بخواهند برای مصرف سوخت در زمین‌های قابل کشت محدود کاشته شوند، می‌توانند باعث افزایش قیمت مواد غذایی و در نتیجه افزایش فقر شوند. برای کاشت این نوع گیاهان دست‌اندازی به جنگل‌ها آغاز خواهد شد و از بین رفتن جنگل‌ها، تغییرات آب و هوایی را در پی خواهد داشت و می‌تواند هوا را بیشتر از زمان استفاده از سوخت‌های فسیلی آلوده کند.
دولت‌ها از شرکت‌ها خواهند خواست که تولید خود را بالا ببرند ولی آیا استانداردهای سخت و اجباری برای آن وجود دارد؟
استانداردهایی که مانع جنگل‌زدایی، تخریب محل زندگی حیات وحش، آسیب‌پذیر نمودن مردم منطقه و جلوگیری از افزایش گازهایی که باعث تغییرات آب و هوایی می‌شوند.
نبرد بین ماشین و انسان
زمین‌های محدودی برای کاشت گیاهان جهت تغذیه بیش از 6 میلیارد انسان وجود دارد، حال رقابتی بین غذا برای مردم یا غذا برای سوخت ماشین‌ها برقرار می‌شود.
با بالا رفتن تقاضا برای سوخت‌های زیستی قیمت آن بالا رفته و سوداگران برای استفاده از زمین‌های قابل کشت دست به‌کار خواهند شد.
منطقه وسیعی از اندونزی که دارای جنگل‌های بکر است در حال جایگزینی با نخل‌های روغنی است که محصول آن به سوپرمارکت‌های متعدد سرازیر می‌شود و با مطرح شدن سوخت زیستی این جایگزینی افزایش می‌یابد.
اروپا قصد دارد میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای را تا سال 2020 تا یک‌پنجم کاهش دهد، آن‌هم از طریق استفاده از سوخت‌های زیستی در وسایل نقلیه (حداقل یک وسیله نقلیه از هر ده وسیله نقلیه) این اقدام قطعاً تقاضا برای کاشت نخل‌های روغنی را بالا خواهد برد. همچنین در بسیاری از کشورها از جمله آمریکا، جایگزینی سوخت‌های جدید اتومبیل مانند بیوسوخت و سوخت هیدروژنی در دستور کار است.
طبق برآورد وزارت نیروی آمریکا، فروش سالانه این قبیل اتومبیل‌ها در سال 2012 به سه برابر خواهد رسید و تا سال 2030 ، 25 درصد از کل ماشین‌های سواری فروخته شده در آمریکا را تشکیل خواهند داد. در بسیاری از ایالات، بنزین فروخته شده باید حاوی 2 تا 10 درصد اتانول باشد. طبق قانون مصوبه کنگره در سال 2005، تولیدکنندگان بنزین موظف هستند استفاده از اتانول و دیگر سوخت‌های جایگزین را از مصرف سالیانه 15میلیارد لیتر در سال 2006، به‌تدریج به 28,4 میلیارد لیتر در سال 2012 برسانند.
امّا طرفداران حفظ محیط زیست می‌گویند این خبر خوبی نیست چرا که 83 درصد از درخت‌های نخل‌های روغنی دنیا در اندونزی و مالزی می‌باشد و سازمان ملل پیش‌بینی کرده که تا 15 سال آینده 98 درصد از جنگل‌های بارانی برای کاشت نخل‌های روغنی از بین خواهد رفت.
این گروه اشاره دارد به کالیماتان، بخش اندونزیایی برونئی که بخش کوچکی که قرار است 6 میلیون هکتار نخل روغنی در آنجا کاشته شود.
راه حل چیست؟ آیا باید سوخت‌های زیستی را تحریم کنیم؟ مسلماً نه! چرا که بخشی از مشکل آلودگی هوا را حل می‌کند، تحقیقات ثابت کرده است که مخلوط 10 تا 15 درصد اتانول با سوخت بنزین بدون سرب مى‌تواند در خودروها و شبکه حمل و نقل استفاده شود که نتیجه این کار، کاهش خروج دود از اگزوز اتومبیل‌ها به‌ویژه کاهش گاز سمی منواکسید کربن است.
اما در نهایت ماشین‌های ما باید طوری طراحی شوند که از سوخت کمتری استفاده کنند. گاهی باید از ماشین‌ها بیرون آمده و از اتوبوس‌ها، قطارها و حتی از دوچرخه استفاده کرد.
