اکثر اعضای خانواده او دستی در موسیقی داشتند و همین امر سبب شد تا او هم با تشویق خانواده به سراغ موسیقی و یادگیری این هنر برود.
ابراهیمی بیش از دوازده سال نداشت که به تهران نقل مکان کرد.در سال 1327 با توجه به صدای خوشی که داشت با استادان بزرگ موسیقی ایران نظیر ابوالحسن صبا ،مرتضی محجوبی، حسین تهرانی، غلامحسین بنان، ادیب خوانساری آشنا شد و از محضر همگی این بزرگان موسیقی ایران بهره‌مند گردید.
پس از پنج سال که تحت تعلیم آنان قرار می‌گیرد اولین برنامه رادیویی خود را با محمود ذوالفنون در رادیو تهران اجرا کرد که با تشویق و استقبال مردم روبرو شد.
ابراهیمی پس از یک سال اجرای برنامه‌های مختلف موسیقی در رادیو، به سال 1333 به ارکستر مرتضی‌خان محجوبی ،استاد پیانو که با همکاری محمد میرنقیبی اداره می شد،راه می‌یابد و شکوفایی هنری وی از همین زمان آغاز می‌شود.همکاری او تا سال 1335 با این ارکستر ادامه داشت.
از سال 1342 تا اواخر سال 1354 به سمت رئیس دفتر اداره کل فعالیت‌های هنری و از سال 1354 تا اواخرسال 1358 به سمت مدیر امور اداری سازمان ملی "فولکلور"ایران منصوب و مشغول کار می‌شود و ضمناً به برنامه‌های هنری خودش ادامه می‌دهد.
احمد ابراهیمی در فروردین ماه 1359 پس از پشت سرگذاشتن بیست و چهار سال مستمر کار هنری و مدیریت هنری با تقاضای خودش باز نشسته می‌شود.
بعد از انقلاب عمده وقت ابراهیمی به آموزش ردیف‌های آوازی به شاگردان و علاقه‌مندان موسیقی آوازی صرف شد.
ابراهیمی از معدود ردیف‌دانان به جای مانده از نسل قدیم است که دستی هم به قلم دارد و چند سال قبل ، وقتی دوست و ردیف‌دان نامی،استاد حسین عمومی، دار فانی را وداع گفت نوشته‌ای برای او و به یادش در همشهری نوشت.[نوشته‌ای از استاد ابراهیمی به یاد استاد حسین عمومی]
در سال‌های بعد از دهه هشتاد نهادهای عمومی و مدنی از این آوازخوان پیشکسوت تقدیر به عمل آوردند که از جمله آنها تجلیل از استاد ابراهیمی و استادفریدون حافظی در خانه موسیقی بود.
احمد ابراهیمی، استاد پیشکسوت آواز ایرانی تیر سال 1392 در پی یک دوره بیماری در سن 87 سالگی در بیمارستان فرمانیه تهران درگذشت.