مهرتاش سپس به موسیقى روى آورد و براى فراگیرى تار نزد درویش‌خان رفت.
مهرتاش بعد از آن مدتى نزد داوود شیرازى و سپس در محضر علینقى وزیرى به مشق موسیقى پرداخت. او کلاس‌هایى جهت تعلیم تار، فن بیان و هنرپیشگى تأسیس کرد و حدود چهارصد و پنجاه آهنگ مختلف براى مناسبت‌هاى گوناگون ساخت و براى ضبط آنها بر روى صفحه چند سفر به بغداد و قاهره نیز کرد.
از شاگردان وى، عبدالوهاب شهیدى، حسن اعتمادى، شاپور رحیمى، فریدون اسماعیلى، ملوک ضرابى و محمد منتشری و محمدرضا شجریان را مىتوان نام برد.
وى در زمینه نمایشنامه نیز فعالیت داشت و نمایشنامههایى تا قبل از ایجاد کلوپ و جامعه باربد در منازل اجرا مىکرد، از جمله: «بچه سه قلو»؛ «دو ارباب و دو نوکر»؛ «ابهت الممالک»؛ «انوشیروان عادل»؛ «دکتر ریاضىدان».
مهرتاش در 1305 خورشیدی، جامعهى باربد را تأسیس کرد و خود در آنجا تار مىنواخت و تصنیف مىساخت و البته درس آواز و ردیف موسیقی هم می‌داد. او با خوانندگانى مانند ملوک ضرابى و ادیب خوانسارى همکارى داشت و از قطعات موزونى که اجرا کرده «اپرت لیلى و مجنون» و «خسرو و شیرین» مشهور است.
مهرتاش در سال 1359 دار فانی را وداع گفت. از او آثار فراوانی برجای مانده است،اما از جمله شاگردانی که سخت مسیرکاری و دلبستگی‌های آن زنده‌یاد در حوزه موسیقی را پی‌گرفته است،محمد منتشری است که علاوه بر انتشار مجموعه‌تصانیف تهران قدیم ردیف آوازی به روایت مهرتاش را هم آماده انتشار کرده است