وی پس از طی دوران مدرسه، به جای گذراندن اوقات خود در دانشگاه در آن زمان به همکاری با فروشگاه معروف آلتمن و همکاران پرداخت.
نبرگر مدت ۲ سال به عنوان خریدار پارچه (برای استفاده در آثار هنری) با این فروشگاه کار کرد و در این مدت توانست سلیقه خاصی از هنر و تجارت را توسعه دهد.
او برای نزدیکتر شدن به سلایق اروپایی به مطالعه کتاب‌های بسیاری پرداخت و در سال ۱۹۲۴ با پولی که از پدرش به ارث برده بود به پاریس نقل مکان کرد.
پاریس شهری بود که نبرگر تصمیم گرفت مجموعه‌داری را بطور جدی آغاز کند. او بر این باور بود که مجموعه‌دار باید آن آثاری از هنر معاصر را بخرد و از آن نگهداری کند که برای عموم قابل دسترس باشند و به عبارتی دیگران نیز بتوانند از دیدن آنها بهره ببرند.
وی پس از نقل مکان از سرزمین مادری‌اش یعنی منطقه کان به مدت یک قرن در شهر نیویورک زندگی کرد. نبرگر ۳ شرکت عمده وال استریت را زمانی که به ورطه ورشکستگی افتاده بودند، نجات داد و یکی از بزرگترین مجموعه‌های خصوصی آثار نفیس و مهم معاصر را تهیه و جمع آوری کرد.
وی صاحب صدها اثر نقاشی و مجسمه شد و شاهکارهای هنری هنرمندان بزرگی مانند میلتون آوری، جکسون پولاک، ویلم دکونینگ، ادوارد هوپر، جورجیا اوکیفه و برخی دیگر را گردآوری کرد. اما نبرگر هرگز اثری از هنرمندان زنده را خریداری نکرد.
این آثار در ۷۰ موسسه از ۲۴ ایالت آمریکا پراکنده شده‌اند ولی تعداد بسیاری‌شان در موزه هنر نبرگر در پرچیس واقع در شمال نیویورک نگهداری می‌شوند.
در مراسمی که در سال ۲۰۰۷ در کاخ سفید برگزار شد، جورج بوش رییس جمهور وقت امریکا نشان ملی هنرها را به نبرگر پیر اهدا کرد. این مجموعه‌دار آثار هنری، یک نیویورکی تمام عیار بود.
وی در سن ۹۴ سالگی‌اش گفته بود: من مجبور بودم سرمایه قابل توجهی بیش از درآمد سالانه ۲۰۰۰ دلاری که به دست می‌آوردم داشته باشم. بنابر این تصمیم گرفتم با جدیت تمام به کار بازگردم تا بتوانم به مجموعه‌داری بپردازم.
نبرگر یک بار در بهار ۱۹۲۹ مانند فرشته نجات شرکت هالی و استیگلیتز را از ورشکستگی نجات داد و در سال ۱۹۳۰ که خود ورشکسته شده بود، توانست به همراه یکی از دوستان و همکارانش موسسه‌اش را نجات دهد.
وی در یادداشت‌هایش یاد آوری کرده که با همسرش مارین ۶۴ سال شگفت انگیزی را تا زمان مرگ مارین در سال ۱۹۹۷ گذرانده اند. از این مجموعه دار مشهور آثار هنری یک دختر، ۲ پسر، هشت نوه و ۳۰ نتیجه برجای مانده است.
نبرگر خاطرات خود را در قالب کتابی با عنوان مجموعه دار پرشور در سال ۲۰۰۳ منتشرکرد.
روی نبرگر ۲۴ دسامبر سال ۲۰۱۰ و در سن ۱۰۷ سالگی درگذشت. پیکر وی پس از تشییع در مراسم ویژه‌ای که در کلیسای شهر منهتن با حضور هنرمندان و هنردوستان امریکایی و اروپایی برگزار شد، به خاک سپرده شد.