تاریخ انتشار: ۱۶ دی ۱۳۸۵ - ۱۷:۱۰

سید محسن هاشمی: پیش از هر چیز نخست باید از بنیان‌گذاران جشنواره فیلم فجر یاد و ستایش‌شان کرد، که اگر نبود همت عالی آنان، اینک مجالی برای نقد و بررسی کارنامه جشنواره میسر نبود.

نگارنده به عنوان یکی از کسانی که در پنج دوره جشنواره فیلم فجر از نزدیک شاهد برنامه‌ریزی و خود نیز بخشی از آن را اداره کرده است و در دوره اخیر (جشنواره بیست و سوم و چهارم) مسئولیت برنامه‌ریزی و اداره دبیرخانه را برعهده داشته وظیفه می‌دانم که نکاتی را در نقد مطلب «تحقق یک جشنواره معتبر داخلی» به منظور مستندسازی تاریخ سینمای ایران یادآوری کنم:

1) جشنواره فیلم فجر در سال نخست خود 1361 علاوه بر بخش مسابقه داخلی به نمایش چند فیلم معتبر خارجی به‌صورت غیررقابتی پرداخت.

2) نخستین سال برپایی بخش مسابقه بین‌الملل این جشنواره به دوره شانزدهم، زمان تصدی سیف‌الله داد در مصدر معاون امور سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی باز می‌گردد.

3) از زمان تصدی محمد حیدریان بر مسند معاونت امور سینمایی دو بخش مسابقه سینمای آسیا و سینمای معناگرا به بخش مسابقه بین‌الملل که از زمان سیف‌الله داد پدید آمده بود، افزوده شد. (شایان ذکر است تمامی فیلم‌های بخش مسابقه بین‌الملل آسیا در طی دو سال گذشته دعوت شده و یا خود متقاضی حضور در جشنواره بودند.)

4) همزمان با گسترش ارتباطات رسانه‌ای اینترنت در دبیرخانه جشنواره و نیز تهیه و ارسال بروشورهای معرفی جشنواره فیلم فجر به 75 سفارت‌خانه خارجی مقیم تهران، جشنواره بیست و سوم فجر موفق به دریافت 185 فیلم بلند داستانی از 36 ملیت شد که از این تعداد 68 فیلم آن در بخش‌های مختلف مسابقه بین‌الملل و نیز جشنواره جشنواره‌ها به نمایش درآمدند.

5) در جشنواره بیست و چهارم این موفقیت با دریافت 10 فیلم بلند داستانی از 41 ملیت تکرار و از آن میان 97 فیلم در بخشهای مختلف مسابقه جشنواره جشنواره‌ها و مرور جغرافیا، به نمایش درآمدند.

(یادآوری می‌نماید تمامی فیلم‌های 14 گانه بخش مسابقه سینمای آسیا متقاضی حضور بودند و تنها 2 فیلمساز مجموعه 21 فیلم بخش مسابقه سینمای بین‌الملل و 5 فیلم از مجموعه 16 گانه مسابقه سینمای معناگرا متقاضی حضور نبودند.)

6) به یقین امسال جشنواره بیست و پنج نیز تعداد فیلم‌های بلند داستانی متقاضی شرکت در جشنواره از دو سال گذشته کمتر  نخواهد بود و این بیانگر ظرفیت قابل قبول جشنواره بین‌المللی فیلم فجر در عرصه جهانی است.

7) در سال گذشته فیلم‌هایی چون پرونده هاوانا به دلیل نرسیدن در زمان مقرر از جدول نمایش جشنواره حذف شدند و البته که این اقدام انضباطی در جامعه‌ای که نظم در آن یک ناهنجار تلقی می‌شود تاوان بزرگی را می‌طلبد که معلوم نیست تا چه میزان آماده پرداخت آن هستیم؟

8) البته من نیز همچون نویسنده مطلب امیدوارم که دیگر برای جشنواره بین‌المللی فیلم فجر فیلم خارجی خریداری شده به نمایش در نیاید (مگر در بخش نمایش‌های ویژه سینمایی و یا جشنواره جشنواره‌ها)، آنچه که سال گذشته نیز با تدبیر دبیر جشنواره عملی گردید.

از همه این توضیحات قصد آن داشتم که نظر نویسنده و مخاطبان محترم آن نشریه وزین را به این نکته جلب و امیدوار کنم که جشنواره بین‌المللی فیلم فجر ظرفیت و قابلیت آن را دارد که حداقل در سطح منطقه و البته قاره آسیا، خوش بدرخشد و جای شایسته خویش را در عرصه جهانی بیابد.

برچسب‌ها