او که یکی از هنرمندان پیشگام هنر نوگرای ایران شناخته شده است، از سالهای کودکی خانه پدری اش را به یاد می آورد، خانه ای بزرگ با معماری به سبک قاجاری.
در همین خانه بود که برای اولین بار نقاشی کردن را تجربه کرد. در ۱۰ سالگی در یک روز زمستانی طرحی از درختان کاج حیاط خانه در دفترچه مشق خود کشید و این باعث شد پدرش معلم خصوصی نقاشی برایش بگیرد.
او در مدرسه به عنوان شاعر مطرح بود. پس از دبیرستان به دانشکده هنرهای زیبا وارد شد و تحت تعلیم علی محمدحیدریان، محسن مقدم و مادام امین فر نقاشی را آموخت.
در سال ۱۳۳۳ در آکادمی هنرهای زیبای رم پذیرفته شد و استاد راهنمای او "امریکو بارتولی" بود که در نقاشی فیگوراتیو شیوه ای آزاد دارد.
در سال ۱۳۳۵ اثرش به بی ینال ونیز راه یافت. سپس آثارش در نمایشگاه های متعدد داخل وخارج از کشور مورد توجه قرار گرفت.
منصوره حسینی رانقاشی می شناسیم که همواره ۲ گرایش تصویری (فیگوراتیو) و انتزاعی(آبستره) را به صورت موازی و در ارتباط با هم دنبال کرده است.
در نقاشی گلها، منظره ها و تک چهره ها از آموخته هایش از سنت تصویری مدرن غرب بهره می گیرد و در ترکیب بندی های انتزاعی و نیمه انتزاعی تمایلی آشکار به استفاده از عناصر سنتی ایرانی مانند خط و منحنی های موزون دارد.
وی تیر ماه سال ۱۳۹۱ در تنهایی در منزل مسکونی خود در شهر تهران درگذشت.