خان، نه ژنرال است و نه از خانواده بوتو یا زرداری. او یک قهرمان کریکت بوده که این بار میدان سیاست را برای مبارزه انتخاب کرده. به همین خاطر اگر بتواند نخست‌وزیر پاکستان شود، رکورد تازه‌ای ثبت کرده زیرا از سال1971 تاکنون میان رهبران بلندمرتبه پاکستان چنین شخصیتی فرصت حضور پیدا نکرده است.
او با همان اعتماد به نفسی سخن می‌گوید که در همه قهرمانان ورزشی سراغ داریم؛« به امید خدا در انتخابات پیروز می‌شویم مگر اینکه کار احمقانه‌ای بکنیم». خان پیش‌بینی می‌کند حزب میانه‌رو او یعنی جنبش عدالت پاکستان می‌تواند ظرف 90 روز مشکلات کشور را حل کند این در حالی است که عده‌ای راهبرد او برای مقابله با طالبان و سایر گروه‌های تندرو را نمی‌پسندند و خان را به نرمخویی با شبه نظامیان متهم می‌کنند. برنامه او، عقب‌نشینی ارتش و شروع گفت‌وگو با تندروهاست زیرا معتقد است جنگ در مرزهای پاکستان چیزی جز اشتباه مکرر نیست؛«آنها بارها و بارها یک روش را اجرا می‌کنند و هربار انتظار نتیجه‌ای متفاوت دارند. این دیوانگی است. ارتش پاکستان دارد مردم خودش را می‌کشد. این شرم‌آورترین برهه تاریخی ماست. نخبگان حاکم، روح خود را در ازای دلار فروخته‌اند».خان وعده داده علاوه بر پایان دادن به جنگ در مرزها با فساد و آمریکاییان نیز مبارزه کند.
او قصد دارد مقابل دولت آمریکا بایستد و در شرایطی که رابطه واشنگتن و اسلام آباد روزبه‌روز وخیم‌تر می‌شود، چنین وعده‌ای او را در موقعیت مناسبی قرار می‌دهد. از نظر او، اوباما فرد باهوشی است اما فاقد قدرت لازم برای تصمیم‌گیری‌هایی که همه امیدش را داشتند.جوگنو محسن، ناشر هفته‌نامه فرایدی تایمز و یکی از منتقدان خان می‌گوید: «سایر احزاب پاکستان به شدت سرخورده‌اند و این فضای مناسبی برای خان فراهم کرده است. حتی از تصور اینکه مردی مانند خان یکی از رهبران کشور باشد لرزه بر اندام من می‌افتد زیرا او چیز زیادی از تاریخ، سیاست یا اقتصاد نمی‌داند و از آن دسته افرادی خواهد شد که به راحتی توسط دیگران هدایت می‌شوند. در چنین شرایطی به‌نظرم باز هم نیروهای نظامی همه کاره خواهند بود».هرچند گفته می‌شود نظامیان و سرویس جاسوسی پاکستان از خان حمایت می‌کنند اما خودش هرگونه رابطه مخفیانه‌ای را رد می‌کند. حمید گل، رئیس سابق شبکه اطلاعات امنیت پاکستان که پدر طالبان نامیده می‌شود نیز می‌گوید:« با اینکه برخی از نیروهای امنیتی پاکستان احساس خوبی نسبت به خان دارند اما بعید است او از نظامیان دستور بگیرد».
تجار، جوانان، طبقه متوسط و بسیاری از راستگراها حامی خان هستند و در آخرین نظرسنجی انجام شده، 68درصد مردم موافق او بوده‌اند اما پاکستان نیز مانند بریتانیا نظام پارلمانی دارد و خان برای رسیدن به هدفش نیاز به پیروزی حزبش دارد.
خان از اهالی لاهور است و در رشته‌های اقتصاد، سیاست و فلسفه از دانشگاه آکسفورد مدرک دارد. سال1992 زمانی که پاکستان برای نخستین و آخرین بار قهرمان جام‌‌جهانی کریکت شد، او کاپیتان تیم ملی کشورش بود. آن روزها زندگی پرماجرایی داشت و خوشگذرانی‌ها و بی‌بندوباری اخلاقی‌‌اش تا امروز از حافظه بسیاری پاک نشده است.
او پس از روابط عاطفی بسیار سرانجام سال1995 با یک خبرنگار انگلیسی به نام جمیما گلداسمیت ازدواج کرد. جمیما که پس از ازدواج نام خانوادگی‌‌اش را به خان تغییر داد، پس از مدتی اسلام آورد، زبان اردو را فراگرفت و به همراه همسرش وارد فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی شد اما سال2004 یعنی 2سال پس از آنکه خان به مجلس راه پیدا کرد آنها از یکدیگر جدا شدند و اکنون جمیما همراه 2پسرشان در لندن زندگی می‌کند.
از سال1996 خان از ورزش فاصله گرفت و حزب سیاسی خود را در لاهور تشکیل داد. او که فعالیت‌های خیرخواهانه بسیاری داشته، سال1994 در لاهور بیمارستانی برای بیماران سرطانی تأسیس کرد. حالا خان برخلاف گذشته به احکام اسلامی پایبند است و عده‌ای او را طالبان بدون ریش می‌نامند اما احزاب اسلامی و شبه‌نظامیان تندرو هنوز گذشته‌‌اش را فراموش نکرده‌اند و چندان قبولش ندارند.