به گزارش لایو ساینس گروهی از پژوهشگران آمریکایی گریه‌های 39 نوزاد شش ماهه را ضبط کردند، 21 نفر از ین کودکان به خاطر اینکه خواهر یا برادر بزرگترشان دچار اوتیسم بود، بیشتر در معرض خطر ابتلا به این بیماری بودند. سایر نوزادان سابقه خانوادگی اوتیسم را نداشتند.
به گفته پژوهشگران تجزیه و تحلیل صداهای گریه ضبط شده با کمک کامپیوتر نشان داد که گریه نوزادان در معرض خطر بالاتر دچار شدن به اوتیسم نسبت به نوزادان که این زمینه را نداشتند، بلندتر و فرکانس آن دارای نوسان بیشتری است.
این نتایج فقط هنگامی صادق بود که گریه نوزادان ناشی از درد بود، برای مثال هنگامی که نوزاد می‌‌افتاد و سرش به زمین می‌خورد. آنالیز کامپیوتری همچنین نشان داد که صدای گریه کودکان در معرض خطر اوتیسم همچنین کشیده‌تر است و "نویز پسزمینهای" بیشتری دارد.
اما به گفته این پژوهشگران این تفاوت‌ها در گریه‌های نوزادان دچار اوتیسم احتمالا برای گوش اغلب افراد قابل شناسایی نیست، و چیزی نیست که والدین بتوانند با شنیدنش به وجود آن پی‌ببرند.
هنگامی کودکان در این بررسی به سه سالگی رسیدند، در سه نفرشان تشخیص اوتیسم داده شد. به گفته پژوهشگران گریه این کودکان در دوران نوزادی بالاترین فرکانس را داشت (زیرتر بود). این کودکان همچنین صدای گریه این کودکان کشیده‌تر و دارای "نویز پسزمینهای بیشتری" بود.
این پژوهشگران می‌گویند این یافته‌ها بیانگر آن است که گریه نوزادان در شش ماهگی ممکن است به همراه سایر عوامل برای تعیین زودرس خطر اوتیسم به کار رود.
اگر این یافته‌ها در بررسی‌های آینده تایید شود، این امکان برای پژوهشگران به وجود می‌آید تا کودکان در معرض خطر اوتیسم را پیش از ظهور رفتارهای شاخص این بیماری شناسایی کنند.
بررسی‌های پیشین بیانگر این بود که صداها و گریه‌های کودکان یک ساله دچار اوتیسم عادی نیست، اما تا به حال گریه کودکان در سنین کمتر در حد شش ماهگی بررسی نشده بود.