اگر من و تو به فکر کاری که انجام میدهیم باشیم، آن‌وقت اثر شگفتانگیزش را میبینیم. تهمینه آشورپوری در مطلب کوتاهی خاطرهاش را از موضوع زبالهها و کیسههای پلاستیکی با ما در میان گذاشته و شادیاش را از این که توانسته دینش را به طبیعت ادا کند و اثرگذار باشد، با ما تقسیم کرده است.
هر یک از ما چندین‌بار در روز به پای سطل زباله میآییم بدون این که به کارمان فکر کنیم. مثلاً خود من هر صبح در مدرسه یک کیسه‌ی نایلون را در سطل زباله میانداختم، کیسهای که در آن فقط یک سیب بود. بعد با مشورت پدرم تصمیم گرفتم سیبهایم را در پاکتهای کاغذی بگذارم و با این کار آسیب کمتری به طبیعت برسانم. بعدها فهمیدم که خوب است به جای خریدن تنقلات یا خشکبار به‌صورت بستهبندی، آن‌ها را به صورت کیلویی از آجیلفروشیها تهیه کنیم و این‌طوری به جای بستههای پلاستیکی از پاکتهای کاغذی استفاده کنیم. این کار را میشود با کمی دقت و حوصله برای خیلی از خریدها انجام داد. مثلاً برای گرفتن چند عدد قرص از داروخانه کیسه نگیریم و برای بسیاری از خریدهای دیگر یا کیسه نگیریم و آن‌ها را در کیفمان بگذاریم یا از کیسههای پارچهای استفاده کنیم.
از اردوی سال گذشتهی مدرسه خاطرهی خیلی بدی داشتم؛ زمان برگشت وقتی به جنگل نگاه کردم، فقط و فقط آشغالهایی را دیدم که دانشآموزان از خودشان به جا گذاشته بودند. برای همین از آن صحنه عکس گرفتم و تصمیم گرفتم سال دیگر اجازه ندهم چنین اتفاقی بیفتد. امسال چندین نایلون زبالهی بزرگ خریدم و وقتی به جنگل رفتیم، به هر گروه یکی از آن‌ها را دادم و از بچهها خواستم زبالههایشان را در جنگل رها نکنند. با این کار، اتفاق سال گذشته رخ نداد و جنگل هم تمیز باقی ماند. هم‌چنین دانشآموزانی را دیدم که همراه خودشان کیسههای زباله آورده بودند و همین اتفاق به ظاهر کوچک، یعنی این که هنوز هم کسانی به فکر زمین هستند.
تهمینه آشورپوری
از قائمشهر
عکس: فرناز میرحسینى