هنوز کسانی به فکر زمین هستند

اگر من و تو به فکر کاری که انجام می‏‌دهیم باشیم، آن‌وقت اثر شگفت‏‌انگیزش را می‏‌بینیم. تهمینه آشورپوری در مطلب کوتاهی خاطره‏‌اش را از موضوع زباله‏‌ها و کیسه‏‌های پلاستیکی با ما در میان گذاشته و شادی‏‌اش را از این که توانسته دینش را به طبیعت ادا کند و اثرگذار باشد، با ما تقسیم کرده است.

هر یک از ما چندین‌بار در روز به پای سطل زباله می‏‌آییم بدون این که به کارمان فکر کنیم. مثلاً خود من هر صبح‏ در مدرسه یک کیسه‌ی نایلون را در سطل زباله می‏‌انداختم، کیسه‏‌ای که در آن فقط یک سیب بود.  بعد با مشورت پدرم تصمیم گرفتم سیب‏‌هایم را در پاکت‏‌های کاغذی بگذارم و با این کار آسیب کم‏‌تری به طبیعت برسانم. بعدها فهمیدم که خوب است به جای خریدن تنقلات یا خشکبار به‌صورت بسته‏‌بندی، آن‏‌ها را به صورت کیلویی از آجیل‎فروشی‏‌ها تهیه کنیم و این‌طوری به جای بسته‏‌های پلاستیکی از پاکت‏‌های کاغذی استفاده کنیم. این کار را می‏‌شود با کمی دقت و حوصله برای خیلی از خریدها انجام داد. مثلاً برای گرفتن چند عدد قرص از داروخانه کیسه نگیریم و برای بسیاری از خریدهای دیگر یا کیسه نگیریم و آن‌ها را در کیفمان بگذاریم یا از کیسه‏‌های پارچه‏‌ای استفاده کنیم.

از اردوی سال گذشته‏‌ی مدرسه خاطره‏‌ی خیلی بدی داشتم؛ زمان برگشت وقتی به جنگل نگاه کردم، فقط و فقط آشغال‏‌هایی را دیدم که دانش‏‌آموزان از خودشان به جا گذاشته بودند. برای همین از آن صحنه عکس گرفتم و تصمیم گرفتم سال دیگر اجازه ندهم چنین اتفاقی بیفتد. امسال چندین نایلون زباله‏‌ی بزرگ خریدم و وقتی به جنگل رفتیم، به هر گروه یکی از آن‏‌ها را دادم و از بچه‏‌ها خواستم زباله‏‌هایشان را در جنگل رها نکنند. با این کار، اتفاق سال گذشته رخ نداد و جنگل هم تمیز باقی ماند. هم‌چنین دانش‏‌آموزانی را دیدم که همراه خودشان کیسه‏‌های زباله آورده بودند و همین اتفاق به ظاهر کوچک، یعنی این که هنوز هم کسانی به فکر زمین هستند.

تهمینه آشورپوری

از قائم‏شهر

عکس: فرناز میرحسینى