فردوسی یکی از معماران فرهنگ و ادب جهان است که توانست با تحمل رنج سی ساله در نگارش شاهنامه شاهکاری ادبی برجای گذارد.
حکیم ابوالقاسم فردوسی بکی از پرآوازه ترین شاعران ایران زمین و یکی از بزرگترین حماسه سرایان جهان در قرن چهارم و پنجم هجری، است. وی در سال 329هجری، در روستای 'باژ' که یکی از قریه های توس است، دیده به جهان گشود.
وی در دوران کودکی به تحصیل علم و ادب پرداخت. و گهگاه شعر می سرود ، شاید در آن دوران کسی باور نمی کرد که این سروده ها روزی به اثری عظیم همچون شاهنامه تبدیل شود.
پیش از آنکه فردوسی به شاهنامه سرایی بپردازد، 'دقیقی' از شاعران بزرگ آن دوره به نظم شاهنامه روی آورد اما تنها توانست یک هزار بیت از داستان گشتاسب و ارجاسب تورانی را بسراید و در سن 40 سالگی کشته شد.
پس از قتل دقیقی ، فردوسی با تحمل رنج بسیار کار نگارش شاهنامه را آغاز کرد و توانست در سن 71 سالگی نظم آن را به پایان رساند.
استاد زبان و ادبیات فارسی فردوسی را حماسه سرای بزرگ ایرانی عنوان کرد و گفت : وی بر اساس آموزه های دینی و اخلاق بنیان حماسه سرایی را نهاد و در اشعار خود بر ارزشهای انسانی و اخلاقی، راد مردی و جوانمردی تاکید داشت.
رضا اسماعیلی با بیان اینکه مولفه اخلاق در اشعار فردوسی بسیار برجسته است اظهار داشت : عقلانیت و خرد ورزی همواره مورد توجه وی بود ، او خرد را همچون شب چراغی فرا روی انسان ها می دانست که با توسل به آن از راه های سخت و تاریک می توان گذرکرد.
این شاعر معاصر با تاکید بر اینکه فردوسی شاعری دین مدار و دین محور بود اظهار داشت : اشعار وی همواره با نام خداوند آغاز می شود که به راحتی می توان دین مداری و دین محوری را در آثار وی مشاهده کرد.
وی در مورد اینکه وی شاهنامه را به سلطان محمود غزنوی تقدیم کرده و آیا می توان او را شاعری مداح دربار دانست گفت : تعریف و تمجید از پادشاهان در برخی اشعار فردوسی تنها به دلیل رد گم کردن بوده که بتواند به راحتی آنچه را که می خواهد به زبان شعر به تصویر بکشد.برخی شاعران در طول تاریخ در لفافه سخن گفته و ناخواسته اشاراتی به حکومت نیز داشتند.
این پژوهشگر ادبی یاد آور شد : فردوسی با تحمل سی سال رنج و مشقت تمامی زندگی خود را صرف به نظم کشیدن شاهنامه کرد اما همواره عزت نفس خود را حفظ و با مناعت طبع زندگی کرد تا نیازمند قدرت های حکم نباشد.
وی اظهار داشت : فردوسی در مدح و ثنای حضرت امیر نیز سروده و اشارات غیر مستقیمی نیز به حضرت امام حسین (ع) داشته که نشان از تعلق خاطر وی به ساحت خاندان اهل بیت (ع) دارد.
فردوسی در سن 82 سال زندگی در سال 411هـ. ق درگذشت و آرامگاه وی در توس یکی از شهرهای خراسان است.
منبع: ایرنا