«ایها الناس انه قد اقبل الیکم شهرالله و قد دعیتم فیه الی ضیافه الله...».پیامبرص می‌گوید: « شما در این چند روزی که به ماه مبارک رمضان مانده، به فکر باشید، خود را اصلاح کرده توجه به حق تعالی پیدا کنید. از کردار و رفتار ناشایسته خود استغفار کنید. اگر خدای نخواسته، گناهی مرتکب شده‌اید، قبل از ورود به ماه مبارک رمضان توبه کنید. زبان را به مناجات حق تعالی عادت دهید. مبادا در ماه مبارک رمضان، از شما غیبتی، تهمتی و خلاصه گناهی سر بزند و در محضر ربوبی با نعم الهی و در مهمانسرای باری تعالی آلوده به معاصی باشید. شما در این ماه شریف به ضیافت حق‌تعالی دعوت شده‌اید. خود را برای مهمانی با شکوه حضرت حق آماده سازید.»
آن‌گاه به این حدیث مشهور اشاره می‌کند که: آیا شما را خبر ندهم که چرا مومن را بدین نام خواندند؛ چون باید بر جان و مال‌شان از دست او ایمن باشند. آیا شما را خبر ندهم که مسلمان کیست؟ مسلمان آن است که مردم از دست و زبان او در سلامت باشند. آیا صحیح است که بندگان خدا از خوان نعمت او بهره‌مند شوند، از وسائل و اسباب آسایشی که در اختیار آنان قرار داده استفاده کنند و با میزبان خود مخالفت ورزند... مهمان باید لااقل میزبان را بشناسد و به مقام او معرفت داشته باشد و به آداب و رسوم مجلس مهمانی آشنا بوده، سعی کند عملی برخلاف اخلاق و نزاکت از او سر نزند. مهمان خداوند متعال باید به مقام خداوندی حضرت ذی‌الجلال عارف باشد. مقامی که ائمه - علیهم‌السلام - و انبیاء بزرگ الهی همیشه دنبال معرفت بیشتر و شناخت کامل آن بوده‌اند و آرزو داشتند که به چنین معدن نور و عظمتی دست یابند...».
«انسان کوچک‌تر از آن است که معنای «معدن عظمت» را دریابد... شما اگر نیت خود را خالص کنید و عمل خویش را صالح سازید و حب نفس و جاه طلبی را از دل خود بیرون افکنید... درجات بالا و مقامات عالی در انتظار شماست و برای شما فراهم شده است. دنیا و همه آراستگی‌ها و زیبایی‌های آن در برابر آن‌چه خداوند برای صالحان آماده ساخته، بی ارزش است... پس برای رسیدن به این مقامات عالی و درجات رفیع ارزشی قائل نشوید... خدا را برای رسیدن به این امور نپرستید، بلکه برای آن عبادت کنید که خداوند سزاوار پرستش است. امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) می‌فرماید: گروهی خدا را به رغبت می‌پرستند؛ این پرستش بازرگانان است.
گروهی از ترس می‌پرستند؛ این عبادت بردگان است، و گروهی از سر شکر، خدا را عبادت می‌کنند؛ این است عبادت آزادگان! ».سخن خود را با تأکید بر اصل مهم وحدت و یکپارچگی به پایان می‌برم که همه ما مومنین، با اختلافاتی که در سطح بینش و فرهنگ خویش داریم، باید به آن پایبند باشیم؛ زیرا همه ما برای هدفی یکسان، یعنی رضای خدا، تلاش می‌کنیم. همان‌گونه که اختلاف میان پیامبران ناممکن است، چون آنان انسان را به سوی خدا سوق می‌دهند، میان پیروان انبیای ادیان مختلف نیز نباید اختلافی باشد. مومنان باید همواره بر خیر و نیکی و عمل صالح همکاری ورزند. اختلاف در راه‌های رسیدن به خداوند، نباید ما را از هدف واحدمان که همان خداست، باز دارد. تنها یک خداست و همه انسان‌ها را از یک انسان آفریده است و همه آدمیان در برابر همین خدای یکتا قرار می‌گیرند که آنان را بر اعمالشان پاداش دهد.
ما امید داریم همگی از کسانی باشیم که عمل صالح کرده‌اند و در سرای جاوید از مشاهده سیمای الهی بهره‌مند شویم که قرآن می‌فرماید: « وجوه یومئذ ناضره، الی ربها ناظره» و پولس رسول در عهد جدید گفته است: «امروزه، خدای را چونان می‌نگریم که گویا در آینه است، در آن هنگام، اما رو در روی او داریم».