آشنایی با گینه کوناکری

این کشور از شمال با سنگال و گینه بیسائو، از شمال شرق با مالی، از جنوب شرق با ساحل عاج، از جنوب با لیبریا و از جنوب غرب با سیرالئون همسایه است.

گینه در سال ۱۸۹۰ مستعمره فرانسه شد. در سال ۱۹۸۵ با رهبری شارل دوگل فرانسه رفراندومی در مستعمره‌های خود، به جز الجزایر، برگزار کرد تا مردم از میان استقلال فوری و باقی ماندن به عنوان مستعمره یکی را انتخاب کنند.

گینه‌ای‌ها که آن زمان به عنوان گینه فرانسه شناخته می‌شدند تنها مردمی بودند که به استقلال فوری رای دادند.

برخی این کشور را گینه کوناکری هم می‌نامند تا از گینه بیسائو تمیز داده شود. کوناکری پایتخت گینه است.

سیاست در گینه

در جمهوری گینه رئیس جمهور هم رئیس حکومت است و هم رئیس دولت. او همچنین مسئولیت نیروهای نظامی کشور را نیز به عهده دارد.

رئیس جمهور با رای مردم برای دوره‌ای هفت ساله انتخاب می‌شود و محدودیتی در انتخاب مجدد او وجود ندارد. رئیس جمهور نخست وزیر را مشخص می‌کند.

مجلس ملی این کشور ۱۱۴ کرسی دارد که نمایندگان آن با تلفیقی از رای مستقیم مردم و لیست‌های حزبی مشخص می‌شوند.

اقتصاد در گینه

تولید ناخالص داخلی این کشور ۷۴۱/۹ میلیارد دلار است. سه میلیون و ۷۰۰ هزار نفر نیروی کار آن را تشکیل می‌دهند که ۷۶ درصد از آنها در بخش کشاورزی مشغول به کار هستند.

۴۷ درصد از مردم گینه زیر خط فقر زندگی می‌کنند و نرخ تورم در آن در سال ۲۰۰۷ میلادی ۲۰ درصد بود.

محصولات صادراتی این کشور شامل بوکسیت، آلومینیوم، طلا، الماس، قهوه، ماهی و محصولات کشاورزی است که به کشورهای روسیه، اوکراین، اسپانیا، کره جنوبی، فرانسه، آمریکا، آلمان و ایرلند صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل محصولات نفتی، آهن‌آلات، ماشین‌آلات، تجهیزات حمل و نقل، منسوجات، حبوبات و دیگر مواد خوراکی است که از کشورهای چین (۶/۸ درصد)، فرانسه (۸ درصد)، هلند (۸/۴ درصد) و بلژیک (۴/۴ درصد) وارد می‌شود.

مردم گینه

جمعیت این کشور ۹ میلیون و ۹۴۷ هزار و ۸۱۴ نفر با میانگین سنی ۷/۱۷ سال است. امید به زندگی برای زنان ۸۴/۵۰سال و برای مردان ۵/۴۸سال است.

۸۵ درصد از مردم این کشور مسلمان و ۸ درصد آنها مسیحی هستند. زبان رسمی این کشور فرانسوی است.

گینه در یک نگاه