عوامل این معضل شهری را می‌توان به ۲ بخش عامل «فردی ـ اجتماعی» مانند بیماری‌های روحی، مصرف موادمخدر، خشونت خانگی، گسیختگی خانوادگی و حمایت نشدن از سوی خانواده و جامعه و عامل «ساختاری ـ بیرونی» مانند شرایط اقتصادی، شغل، مسکن و رفاه در ابعاد گوناگون تقسیم‌بندی کرد.
در این میان منطقه ۹ با توجه به ویژگی‌های مهاجرپذیری و پایین بودن میانگین درآمد افراد ساکن در محله‌های آن، ظرفیت هشداردهنده‌ای برای بروز و رشد معضل کارتن‌خوابی دارد که باید مدیران مربوطه چاره‌ای بیندیشند. همچنان که در برخی از محله‌های نهمین تکه از پایتخت مانند محله «شهید دستغیب» و «امامزاده عبدالله» (ع) با آمار قابل توجهی از افراد کارتن‌خواب (۷۰درصد آقا، ۳۰درصد بانو) مواجه بودیم که در حال حاضر با مشارکت شهرداری منطقه، سازمان خدمات اجتماعی شهر تهران و نیز انجمن‌های مردم‌نهاد مؤثر، این آمار بسیار کاهش یافته است.
استقرار اتوبوس گرمخانه سیار در میدان «آزادی» به‌عنوان یکی از میدان‌ها مهم، پر تردد و آسیب‌خیز کلانشهر نیز یکی دیگر از اقدامات مؤثر سازمان خدمات اجتماعی در راستای جلوگیری از اشاعه پدیده کارتن‌خوابی به شمار می‌آید. روشن است با بروز کارتن‌خوابی، آثاری مانند گسترش جرائم کوچک و بزرگ، افزایش ناامیدی و ناامنی اجتماعی، ترویج تکدی‌گری، از بین رفتن نیروی کار و افزایش هزینه‌های خدمات بازدارنده و شکل‌گیری پاتوق‌های جرم‌خیز در جامعه نمود پیدا می‌کند. در این شرایط، باید به راهکارهای دائمی و با پیوست‌های تحقیقاتی و پژوهشی در حوزه جامعه‌شناسی و آسیب‌شناسی اجتماعی متوسل شد تا افزایش جمعیت بار منفی کارتن‌خوابی به خود نگیرد.
فعالیت اصولی و کارشناسانه انجمن‌های مردم نهاد، افزایش میزان آگاهی عمومی و اجتماعی جامعه، توانمندسازی هدفمند و مددکاری منطبق بر پارامترهای استاندارد، اعطای تسهیلات مالی ویژه، فرهنگسازی در میان افکار عمومی با هدف پذیرش دوباره افراد کارتن‌خواب، ایجاد زیرساخت‌های کارآمد و حمایت‌های معنوی مداوم از جمله این راهکارهای مؤثر و تأثیرگذار بر کاهش آمار کارتن‌خوابی است که باید در همه ابعاد مدیریتی این آسیب مورد توجه قرار گیرد.