همشهری آنلاین_مژگان مهرابی:مهم‌ترین خیابان این محله، استاد حسن بنا است که سمت شمال آن در منطقه ۴ و ضلع جنوبش در منطقه ۸ قرار دارد.
علت نامگذاری محله مجیدیه، به نام مالکش، «عبدالمجید میرزا» معروف به «عین‌الدوله» برمی‌گردد که صدراعظم مظفرالدین شاه بوده است. اما این‌طورکه در کتاب‌های تاریخ تهران نقل شده، اراضی مجیدیه، در سال‌های دور غیرقابل کشت و غیرقابل سکونت بوده است. دلیلش را هم ماسه‌ای بودن زمین‌های آن عنوان می‌کنند. از قسمت شرقی اراضی مجیدیه به بعد خارج از محدوده تلقی می‌شده و این‌طور که روایت می‌کنند، تا ده نارمک ردی از خانه یا روستایی وجود نداشته است. از این‌رو نخاله‌های شهر داخل اراضی مجیدیه تخلیه می‌کردند. روایت دیگری هم وجود دارد که اوایل دهه ۲۰ در مجیدیه به‌ویژه محدوده خیابان استاد حسن بنا فعلی، جمعیت قابل توجهی از شهروندان فارس و آذری زندگی می‌کردند و به رغم اینکه محله فاقد امکانات رفاهی بود در آنجا سکونت داشتند.
تا اینکه ارامنه یکی یکی این محله را برای زندگی انتخاب کرده و کم‌کم بر تعداد آنها افزوده شده و در مدت چند سال آمارشان به ۸۰ خانوار رسیده‌است. «حشمت میرمیرانی» یکی از قدیمی‌های محله تعریف می‌کند: «کوچه‌ها آن زمان خاکی بود و رودخانه‌ای که از دل محله می‌گذشت حصاری نداشت. حتی پلی هم روی آن سوار نبود که خودروها بتوانند عبور کنند برای همین اغلب ماشین‌ها از داخل آب می‌گذشتند. یکی از اهالی برای رفع این مشکل نردبانی را روی رودخانه قرار داد و البته از همین راه هم کسب درآمد می‌کرد. هرکسی که قصد داشت از روی نردبان رد شود باید ده شاهی پرداخت می‌کرد.»
اواخر ۱۳۳۲ نخستین کارخانه برق تأسیس شد و محله مجیدیه رونقی به خود گرفت. اتفاق مهم‌تر اینکه ۲ فرد خیر به نام‌های «احمدزرین فعل» و «وکیلی‌زاده» اقدام به حفر چاه کرده و آب لوله‌کشی را به محله آوردند. با این اقدام دیگر نیازی نبود که اهالی برای تأمین آب شرب از جوی روستای شمس‌آباد آب‌انبارهای خود را پر کنند. از سال ۱۳۳۳ به بعد هم مجیدیه جنوبی جز حاشیه تهران محسوب شد و تنها امکانات آن یک داروخانه بود. بعدها حمام (رصاب) در کوچه آذری ساخته شد که هنوز هم پابرجاست.