در روزگاری که هنوز تهران به اندازه یک جوان نحیف اندام لاغر بود و مثل امروز استخوان نترکانده بود تعداد مغازه‌ها و کسب و کارها هم محدود بودند، به‌ویژه شغل‌های تازه و نوپایی مانند قنادی که ریشه فرنگی هم داشتند.

وقتی تهرانی‌ها فقط شکر پنیر و آبنبات قیچی را فقط به‌عنوان شیرینی می‌شناختند با پدیده نوظهور شکلات‌های کاکائویی همسایه‌های اکراینی خود مواجه شدند. اما این شکلات‌های جدید خیلی زود میان اهل محله و ظرف‌های شیرینی و مراسم شادی و عزای آنها جا باز کرد و تبدیل به بخش جدانشدنی و جذاب زندگی اهالی پایتخت‌نشین شد. از آن زمان تاکنون مشتری‌های این قنادی قدیمی تهران سه نسل پدر، پسر و نوه هستند و پای ثابت خرید شکلات‌ها و شیرینی‌های رولت‌های مخصوص این مغازه هستند.

خانم «آراکسی ماتوس» مالک قنادی مینیون درباره رمز موفقیتش در کسب و کارش می‌گوید: «توجه به حقوق مصرف‌کننده و حق انتخاب مهم‌ترین دلیل ماندگاری این مغازه و حضور چند نسل از مشتریان است. معتقدم نباید به دلیل کمبود مواد اولیه یا گرانی جنس دست دوم و تقلبی روانه بازار کرد یا تحویل مشتری داد. برای مثال هنوز هم برای پخت شیرینی از همان فرمول ۶۰ یا ۵۰ سال قبل استفاده می‌شود.»