همشهری آنلاین _ مریم قاسمی: اصلی‌ترین معبرمحله «لب خط» در مسیر رفت و آمد قطارهای مسافربری و باری تهران- اهواز به موازات ریل راه‌آهن و در جوارخانه‌های آجری قرار گرفته و با کوچه‌های فرعی به داخل محله راه پیدامی کند. چرخی‌ها و وانتی‌های بازیافتی در این محدوده فراوانند، مغازه‌های درو پنجره‌سازی و اوراقچی نیز بخش عمده‌ای از کسب‌وکار ساکنان این محله را تشکیل می‌دهند.
به گفته اهالی تا ٨٠ سال پیش در این محدوده فقط چند خانه خشت و گلی وجود داشت و بیشتر زمین‌ها به شکل مرتع و سبزه زار بوده اما بخشی از زمین‌های کشاورزی محله که اکنون خانه‌های کوچک و بزرگ آن را اشغال کرده درتملک فردی به نام «جبارشش انگشتی» بود. این فرد که به دلیل مسائل وراثتی درهر دستش ٦ انگشت داشت به این نام شهرت پیدا کرد. جبارخان در زمان حیاتش در این زمین‌ها، کشاورزان و رعایای زیادی به کار می‌گرفت تا برایش گندم و جو بکارند و درو کنند.
مقابله با راهزنان جاده ساوه
«اکبر شاهسون» ازشهروندان بومی ساکن پشت خط راه‌آهن تهران – اهواز یکی از حوادث روزگار گذشته را برایمان تعریف می‌کند و می‌گوید:«زمانی که جاده ساوه (بزرگراه آیت‌الله سعیدی کنونی) خاکی بود، پاسگاه و نیروی انتظامی در این محدوده و جود نداشت. به همین دلیل راهزنان گاه و بی‌گاه سر می‌رسیدند و جلوی راه مسافران را می‌بستند وهمه اموال و دارایی‌های آنها را غارت می‌کردند و می‌گریختند. کشاورزان هم واقعا نمی‌توانستند برایشان کاری کنند، فقط چند روزی به مسافران دزدزده جا و غذا می‌دادند تا بتوانند به خانه کاشانه‌شان برگردند.
البته جبارخان برای اینکه راهزنان جرات نکنند به محدوده این محله و اموال ساکنان حمله کنند، تدبیر ویژه‌ای اندیشیده بود که با کمک آن سال‌ها از گزند آنها در امان ماند.
شاهمرادی درباره شگرد جبارخان در پیشگیری از حمله دزدان مهاجم می‌گوید:«او با کمک اهالی اطراف زمین‌های کشاورزی جنب جاده ساوه را با نرده چوبی محصور کرده بود، علاوه بر این حفره‌ای با عمق٢ متر و طول زیاد کنار حصار چوبی ایجاد کرده بودند که امکان عبور از آن به سمت محله را به صفر می‌رساند. ضمن اینکه شهروندان فقط در ساعات اعلام شده اجازه عبور و مرور از در ورودی محله را داشتند.»
این شهروند اضافه می‌کند:«طبق قانون جبار خان، اهالی و کشاورزان این محدوده تنها در روز اجازه تردد داشتند و شب‌ها تعدادی از رعایا به صورت نوبتی در این محل نگهبانی می‌دادند تا امنیت برقرار باشد و از محل زندگی شان محافظت کنند.»