همشهری آنلاین - مریم باقرپور: پارک پردیسان از سمت شمال به بزرگراه شهید همت و محله شهرک قدس، از ضلع شرق به بزرگراه شیخ فضل‌الله نوری، از سمت غرب به مسیل رودخانه پونک و از سوی جنوب به بزرگراه شهید حکیم و محله بلوار مرزداران می‌رسد. البته بزرگراه یادگار امام(ره) این پارک را به ۲ نیم تقسیم کرده و باشگاه ورزشی آن در ضلع غربی بزرگراه نرسیده به بزرگراه شهید همت قرار دارد. به همین دلیل بهترین راه رسیدن به باشگاه متفاوت غرب تهران و حتی کشور، از در ورودی بزرگراه یادگار امام(ره) در محدوده منطقه۲ است. گرچه پس از ورود باید حدود ۱۰۰متر پیاده‌روی کنید تا به محل باشگاه متفاوت غرب تهران و حتی پایتخت برسید.
خواندنی‌های بیشتر را اینجا دنبال کنید
باشگاهی میان درختان
باشگاه شهید «محمدعلی قاسمی» جایی میان درختان بلندبالا قرار گرفته است و در ورودی‌اش روی پارچه نوشته‌ای این بیت شعر؛ «زنیرو بود مرد را راستی، زسستی کژی آید و کاستی» دیده می‌شود که کنار نام باشگاه بدنسازی شهید محمدعلی قاسمی و سال تأسیس ۱۳۸۰ جا خوش کرده است. شاخه‌های درختان سقف آن را پوشانده‌اند و در آن به جای وسایل معمولی بدنسازی، ژیمناستیک و باستانی، کیسه بوکس و دستگاه ضربه زن پا از جنس تیوپ لاستیک هست و برای میله بارفیکس و ورزش ژیمناستیک چند لوله را به هم جوش داده‌اند.
در گوشه دیگری هم میل‌ها ورزش باستانی ساخته شده از تنه درخت به چشم می‌آید و در سمت دیگری هم انواع وزنه از جنس سیمان در اندازه‌های مختلف قرار دارد. حتی در حاشیه‌اش چند گلدان و آبنما هست که با حلقه لاستیک و آبنما با لوله‌های دورریز درست کرده‌اند.
ایده تبدیل زمین خالی به باشگاه
داخل باشگاه هر ورزشکار با یک دستگاه تمرین می‌کند. «علی قاسمی» هم میل می‌زند. میل او شباهت زیادی به میلهای زورخانه‌ها دارد اما تفاوت آن دست‌ساز بودنش است. چراکه تنه درخت را تراشیده و به شکل میل درآورده‌اند. قاسمی ۷۳ سال دارد و به قول خودش در این سال‌ها حتی در زمان شیوع ویروس کرونا، به دلیل ورزش کردن بیمار نشده است. او می‌گوید: «ورزش را از کودکی دوست داشتم. در نوجوانی و جوانی‌ام، با دوستانم کاشی‌های ۴ گوش را سوراخ کرده و از آن به‌عنوان وزنه استفاده می‌کردیم. بعد هم راه‌آهن رفتم، آنجا هم از هر وسیله‌ای برای ورزش استفاده می‌کردم. تا اینکه ساکن شهرک قدس شدم. از ۲۷ سال پیش هم پس از بازنشستگی، برای ورزش به بوستان پردیسان می‌آیم.»
او می‌افزاید: «در یکی از روزها با زمین خاکی کوچکی مواجه شدم که رها شده بود. فکری به ذهنم رسید و خواستم زمین را تبدیل به باشگاه کنم. در زمین صندلی شکسته فلزی بود که فکر کردم می‌توان با آن تخته شنا ساخت. بعد آقا فریبرز (یکی از ورزشکاران پارک) پیشنهاد داد که برای باشگاه کوچک‌مان وزنه درست کنیم. بنابراین داخل قوطی‌های کمپوت سیمان ریختیم و میلهای را از وسطش گذراندیم. با گذر زمان زمین‌های اطراف را صاف کردیم و هر روز به وسعت باشگاه افزوده شد و توانستیم وسایل جدید اضافه کنیم. نتیجه‌اش هم باشگاهی شد که در آن اکثر وسایل بدنسازی وجود دارد. البته بعد از چند سال به یاد برادر شهیدم و با موافقت دوستان، نام باشگاه را شهید «محمدعلی قاسمی» گذاشتیم.»
رونق باشگاه با کمک اعضا
هر از گاهی یک نفر وارد این باشگاه و فرد دیگری خارج می‌شود. در گوشه و کنار باشگاه انواع وسایل بدنسازی دیده می‌شود که نه برقی‌اند نه لاکچری و همگی با دست ساخته شده‌اند. مثلاً برای ساخت وزنه داخل قوطی روغن و سس، توپ پلاستیکی، توپ‌های دورریز والیبال و بسکتبال سیمان ریخته و سپس میلهای از آن عبور داده‌اند. وزنه‌ها هم در اندازه‌های مختلف هستند. چون گاهی کودکان ۶ ساله هم مشتاق برداشتن این وزنه‌ها می‌شود. میل باستانی این باشگاه با تنه درختان بریده شده در پارک و جمع‌آوری آنها به باشگاه انتقال یافته، سپس توسط تعدادی از ورزشکاران تراشیده شده است. «فریبرز قوامی شیرازی» ۷۲ ساله در حال بارفیکس زدن است. بارفیکس‌ها با جوش چند میله فلزی به هم ساخته شده است. قوامی با طلوع آفتاب از فلکه اول صادقیه پیاده به باشگاه می‌آید و خیلی‌ها او را بانی شکل‌گیری باشگاه می‌دانند. قوامی می‌گوید: «گرچه من و علی آقا بانی هستیم، اما در شکل‌گیری و رونق باشگاه همه کمک کرده‌اند. به‌عنوان مثال یکی سیمان آورده و دیگری قوطی‌ها و توپ‌های فرسوده را جمع کرده، برخی هم اگر در خانه‌شان وسیله بدنسازی داشتند، آورده‌اند و اگر خراب بوده ما احیایش کرده‌ایم. حتی کیسه بوکسی که داریم با تیوپ کامیون درست شده و یکی از اعضای باشگاه آن را آورده است.»
ورزشگاه شبانه‌روزی
باشگاه شهید قاسمی درِورودی ندارد و در هر ساعتی از شبانه‌روز شهروندان می‌توانند وارد شوند و از وسایلش استفاده کنند. قبلا بیشترین افراد استفاده‌کننده از وسایل اینجا میانسالان و سالمندان بودند اما این روزها با شناخت مجموعه، با توجه به امکانات متنوع حتی ورزشکاران رشته‌های پارکور، کلیستنیکس، بدنسازی و... هم به اینجا می‌آیند و از داشته‌هایش استفاده می‌کنند. «اشکان اسماعیلی» ۴۸ ساله از جمله افرادی است که می‌تواند وزنه ۱۰۰ کیلویی سیمانی ساخته شده با حلب روغن را روی سینه‌اش بلند کند. او که از ۶ سال پیش به باشگاه می‌آید، درباره اینجا می‌گوید: «در پارک پیاده‌روی می‌کردم که باشگاه را دیدم و داخل شدم، دوستان هم از من استقبال کردند و از همان زمان برای تمرین به باشگاه می‌آیم. اینجا علاوه بر شکل و شمایل خاصش، ورزشکاران با اخلاق هم دارد.»
باشگاه ۲۱ ساله سرپاست
هر ساعتی که می‌گذرد، به تعداد حاضران در باشگاه افزوده می‌شود. قاسمی می‌گوید: «ما اینجا سئانس آموزشی نداریم. اما در هر ساعتی گروه‌های مختلف اینجا حاضر می‌شوند. به‌عنوان مثال ساعت ۶ تا ۷ کارمندان از باشگاه استفاده می‌کنند. ساعت ۷ تا ۹ بازنشستگان می‌آیند و پس از آن شاهد حضور ورزشکاران، دانشجویان و حتی بانوان هستیم. در واقع هرکسی که بخواهد بدون پرداخت هزینه‌ای می‌تواند از باشگاه استفاده کند. البته برخی از سازه‌ها چون از جنس آهن بود، چند وقت دزدیده شد اما باز هم با همیاری دوستان توانستیم وسایل را دوباره بسازیم تا این باشگاه همچنان سرپا بماند.»