بعد از انقلاب چند کار نام استاد محمد موسوی، نی نواز نامی ر را بر سر زبا‌ن‌ها انداخت. اول همنوازی وی با آلبوم ماهور مشترکی که به اتقاق شجریان و مشکاتیان (سه‌تار) انتشار دادند و سپس آلبوم شوشتری و سه گاه (که هر دو این آلبوم‌ها خارج از استودیو و خصوصی ضبط شدند) و در نهایت آلبوم نی نوا (مرکب) که در هر سه این آلبوم‌ها آواز شجریان در اوج قرار دارد و نشان می‌دهد که نوازنده همطراز خواننده تا چه اندازه می‌تواند به یک اثر شکوه و درخشندگی ببخشد و کار را کیفیتی دیگر دهد.
آلبوم شوشتری، سه گاه آقای شجریان و موسوی به صورت رسمی منتشر نشد و موسسه دل‌آواز هم برخلاف البوم ماهور، این کار را عرضه عمومی نکرد و می‌توان گفت، جز برخی علاقه‌مندان نسبتا سفت و سخت تر موسیقی کسی دیگر این دو آواز منحصر به فرد را ندارد.
همکاری استاد موسوی با استاد شجریان اما به این اندازه متوقف نماند.این همکاری‌ها اگر چه در محافل خصوصی و حتی برنامه ویژه‌ای که موسوی و شجریان برای بزرگداشت حافظ(سال 68) برگزار کردند، ادامه داشت، اما به دلیل برخی اختلاف نظرها عرضه عمومی نشد و جامعه موسیقی که علاقه‌مند بود و انتظار داشته و دارد که توانایی‌های آوازی استاد شجریان را در این گونه آثار بشنود (چرا که اصولا علاقه‌مندان جدی تر موسیقی وی را به آوازش می‌شناسند و نه تصنیف خوانی یا سازسازی) کمتر نصیبی برد.
موسوی اما مشکلات دیگری را دلیل اصلی این عدم انتشار عنوان کرده است؛ مشکلاتی که خود قصد انتشار و عرضه عمومی آن را ندارد و معتقد است ، موسیقی همین جوری‌اش هم مشکلات فراوانی دارد و ما نباید به آن مسئله اضافه کنیم.
چندی قبل در گفت وگویی از آقای موسوی پرسیدم چند کار خصوصی با استاد شجریان ضبط کرده‌اید که پاسخ داد: "نزدیک به 250 تا". تعجب کردم و البته حسرت خوردم که چرا جامعه موسیقی از چنین گنجینه‌هایی محروم است.
تعجب می‌کنم و حسرت می‌خورم که چرا جامعه موسیقی باید از چنین گنجینه‌ای محروم بماند و به یاد می‌آورم که اکنون موسسه دل‌آواز را همایون شجریان اداره می‌کند و شاید وی بتواند گره از این کار فروبسته بگشاید و راهی برای انتشار این آثار مشترک بیابد.
در هر حال اگرچه آقای شجریان چند سالی است که به دادن کنسرت با برخی جوانان روی آورده است، اما آواز استاد را تنها چهره‌های پخته و پرورده موسیقی می‌توانند پاسخ دهند و وی را بر سر ذوق آورند.
هنوز گوشمان را گاه گاهی به آواز ابوعطا و راست پنجگاه (چشمه نوش) شجریان با لطفی و آوازهایی که با مشکاتیان، زنده یاد یاحقی و ملک و همایون مثنوی (منصور صارمی) و نوای مرکب و ... با موسوی می‌سپریم و از این همه ذوق و ظرافت و تکنیک و همدلی سرمست می‌شویم.