تاریخ انتشار: ۲۷ آذر ۱۳۸۷ - ۰۶:۵۲

علیرضا رستگار: پژوهشگران دنیای عجیبی دارند. آنها مدام در سفرند میان گذشته و حال؛ تا آینده با نگاهی دقیق به آنچه اتفاق افتاده است، از راه برسد و زندگی‌های بهتری در دسترس باشد.

نوع نگاه متفاوت به هویت

هر چیز، ویژگی مشترک تمامی آنهایی است که از ارزش بررسی همه‌جانبه آگاهند. نوعی بررسی خاص که در نهایت به شناختی متفاوت می‌رسد و تصویر‌های متفاوتی را از ماجراهایی به ظاهر معمولی آشکار می‌کند. وسیله‌ای قدیمی که برای ما چیزی کهنه و بی‌اهمیت است، برای آنها یک واحد اطلاعاتی است. ما به آن وسیله نگاه می‌کنیم و بعد نگاهمان را به چیزهای دیگری می‌دوزیم، اما آنها می‌مانند تا نگاهی دقیق‌تر به آن داشته باشند و سؤال کنند از این‌که متعلق به چند سال پیش است؟ چگونه ساخته شده است؟ مهارت ساخت در آن سال‌ها چه وضعیتی داشته است و بسیاری دیگر از این‌گونه سؤال‌ها که در نهایت به مجموعه‌ای از تصویر آدم‌ها و افکارشان می‌رسد.

دنیای پژوهش، دنیای سؤال است. دیدن چیزهایی که دیگران نمی‌بینند و آشکار کردن جاده‌هایی جدید با آگاهی از آنچه در جاده‌های قدیمی اتفاق افتاده است. هر بار که به کوچه‌های تاریخ نگاه کنیم؛ کاوشگرانی را خواهیم دید که جاده‌های پیشرفت را برای دیگران هموار کرده‌اند. تصویرهایی که توسط آنها به نمایش در آمده است، علوم و فنون مختلف را در وضعیت کامل‌تری به پیش می‌برد تا در خدمت دیگرانی چون ما باشد.

پژوهشگران کسانی هستند که در سرزمین‌های نامریی اطلاعات سفر می‌کنند تا دانستنی‌های بیشتری آشکار شود و مجموعه تصویرهای ما کامل‌تر باشد. پژوهش دنیایی است که کاوشگران خستگی‌ناپذیر را فرامی‌خواند تا به جای دیگران نگاه کنند. آنها این کار را انجام می‌دهند، اما این آرزو را دارند که کاش ما نیز حداقل در سطحی معمولی برای رسیدن به نگاهی متفاوت تلاش کنیم تا بتوانیم ارزش تلاش دیگران را احساس کنیم.