همشهری آنلاین – حسن حسن‌زاده: دکتر نباتی محله دزاشیب نه فقط برای درمان بیماری جسمی، بلکه برای درمان بیماری‌های روحی مراجعه کنندگانش هم نسخه شفا دهنده داشت. مراجعه کنندگان از اقصی نقاط شهر می‌آمدند تا با شست‌وشوی خود در دریای بی‌کران رحمت الهی از بیماری‌های روحی و جسمی رها شوند.
دم گرم شاگرد علامه ابوالحسین حافظیان
«حسین قنبری قائم» از شاگردان مرحوم علامه سید ابوالحسین حافظیان بود که میان اهالی دزاشیب و بعدها بیمارانی که برای شفای دردهاشان به او مراجعه می‌کردند به «دکتر نباتی» یا «حاجی نباتی» معروف شد. خانه‌اش به آخرین منزلگاه امید بیماران لاعلاج و بدحال تبدیل شده بود؛ به خانه امید بیمارانی که یقین داشتند باور قلبی و نقطه اتصال روحی حاجی نباتی با خداوند به اندازه‌ای است که می‌تواند امید به زندگی را در آنها زنده کند و درمانی برای بیماری لاعلاج‌شان شود. این باور، نتیجه هم داده بود. آنقدر که آوازه‌اش پیچید وخانه‌اش در دزاشیب به محل رفت و آمد این گروه از بیماران تبدیل شد. حاج حسین قنبری را دکتر نباتی می‌گفتند چون تنها با تکه‌ای نبات، دعای خاصی که روی آن می‌خواند و با امید خداوند، امید به زندگی را در هزاران نفر زنده کرده و آنها را به آغوش گرم خانواده‌هاشان بازگردانده بود.
ریالی از مردم نگرفت
حاجی نباتی محله دزاشیب پنجشنبه اول دی ماه درگذشت و پیکرش از همان خانه‌ای که سال‌ها محل رجوع مردم بود به سمت حرم مطهر امامزاده صالح(ع) تشییع و در این بارگاه ملکوتی آرام گرفت. این مومن وارسته گره از کار مردم باز می‌کرد بی‌آنکه در تمام این سال‌ها ریالی از آنها دریافت کرده باشد. شاهد این مدعا، در ورودی دارالشفای قائم در دزاشیب است. روی این در جای خالی دیده نمی شود؛ چون هر کسی که گرهی به کارش افتاده و در این خانه امیدش را جست‌وجو می‌کرد حرف دلش را روی در نوشته است: «حاج آقا از راه دور آمده‌ایم، بیمار سرطانی داریم. التماس دعا...»، «حاج آقا مستاجریم التماس دعا...»