همشهری آنلاین – حسن حسن‌زاده: حسن درویش، یکی از اهالی قدیمی کن، می‌گوید: «محله کن خود از ۵ محله تشکیل شده است؛ محله‌هایی که در گذشته هر کدام محدوده‌ای مجزا و امکانات مختص به خود داشتند. از جمله اینکه هر محله یک قبرستان و نیز حسینیه مجزا داشت. این محله‌ها شامل محله کن، درقاضی، میان‌محله، سرآسیاب و بالون هستند.»
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
روزگاری بخش کن چنان وسیع بود که اگر با نقشه فعلی تهران منطبق شود، بسیاری از محله‌های امروزی غرب تهران را دربر می‌گیرد. علیرضا زمانی، تهران‌پژوه، درباره وسعت تاریخی کن می‌گوید: «بر اساس نقشه‌ها و اسناد تاریخی، وسعت تاریخی کن آنقدر زیاد است که در قیاس با تهران آن روزگار به سیاره‌ای در برابر یک نقطه شبیه است. کن روزگاری از غرب به کوه‌های پیرداوود و روستای ارنگه امروزی در مسیر جاده تهران-شمال می‌رسید؛ همان محدوده‌ای که اکنون بسیاری از باغ‌های کن نیز در آن قرار گرفته است. این آبادی وسیع از شرق به بزرگراه اشرفی اصفهانی و محدوده آریاشهر فعلی منتهی می‌شد و از ضلع جنوب به محدوده اکباتان می‌رسید. کن از جهت شمال نیز به رشته کوه‌های البرز و دره حصارک منتهی می‌شد و لورکان پایین و بالا در دل این محدوده قرار می‌گرفت. به عبارت دقیق‌تر، کن محدوده‌ای وسیع بود که اگر وسعت تاریخی آن را بر نقشه امروزی تهران منطبق کنیم، بسیاری از محله‌های امروزی تهران را در دل خود خواده داشت.»
زمانی ادامه می‌دهد: «محله‌های محدوده فعلی منطقه ۵، شماری از محله‌های منطقه ۲، کل اراضی منطقه ۲۲ و بخش‌هایی از مناطق ۲۱ و ۹ در اراضی کن سابق قرار دارند. این اراضی آنقدر گسترده بود که به عنوان مثال، محدوده «وسک» که اکنون بخشی از شهریار است، کشتزارهای «سیاه‌دشتک» در بخشی از محدوده شرقی منطقه ۲۲، بخش‌هایی وسیع از منطقه ۲۲ که به لتمال معروف است و نیز دریاچه چیتگر که بخشی از لتمال بود هم از اراضی کن محسوب می‌شد.»