1.آن‌ها که فقط در مدرسه زبان می‌خوانند، زبان بلد نیستند به جز چند تا کلمه‌ی ساده! الآن شاگرد اول کلاس ما نصف من هم زبان نمی‌داند، چون من به آموزشگاه.... می‌روم که جدیدترین روش تدریس زبان را دارد.
2.می‌گویند کم‌تر از پنج‌درصد ایرانی‌ها می‌توانند به زبان انگلیسی صحبت کنند. هم‌چنین بیش از 92درصد از داوطلبان ورود به دانشگاه‌ها کم‌تر از 10درصد تست‌های مربوط به درس زبان انگلیسی را درست جواب می‌دهند. کاش معلوم می‌شد که هرساله چند دانش‌آموز، کلاس زبان خصوصی می‌روند و خانواده‌ها چه‌قدر برای این‌کار هزینه می‌پردازند.
3.راستی چرا دانش‌آموزان بعد از گرفتن دیپلم، به ندرت می‌توانند انگلیسی حرف بزنند؟
یک دبیر زبان انگلیسی می‌گوید که معمولاً در مدارس، تدریس زبان با نوشتن الفبای انگلیسی و خواندن از روی کتاب آغاز می‌شود. درحالی‌که براساس توصیه‌ی زبان شناسان، یادگیری زبان دوم با یادگیری هم‌زمان مهارت‌های چهارگانه‌ی گوش‌دادن، صحبت کردن، خواندن و نوشتن همراه است که اگر ترتیب و تمام جوانب آن مورد توجه قرار نگیرد، یادگیری صورت نمی‌گیرد.
4. در بیش‌تر مدارس، زبان به صورت یک جلسه‌ی سه ساعته در هفته تدریس می‌شود و بعد آموزش زبان، تا هفته‌ی آینده تعطیل می‌شود و در این فاصله دانش‌آموزان مطلبی را که در هفته‌ی قبل یاد گرفته‌اند، فراموش می‌کنند. زبان‌شناسان توصیه می‌کنند که آموزش زبان باید به صورت جلسه‌های یک ساعته و حداقل چهار روز در هفته به انجام برسد، چون دانش‌آموز بعد از یک ساعت خسته می‌شود و مطلب جدیدی یاد نمی‌گیرد. «قابل توجه آموزشگاه‌های زبان!»
5.می‌گویند یکی از مشکلات زبان‌آموزان، ناهماهنگی بین شنیدن و صحبت کردن مدام است علت این است که روی قوه‌ی شنیداری دانش‌آموزان کار نشده است.
6.براساس یکی از نظریه‌های زبان‌شناسی، اوج یادگیری زبان بین 11 تا 14 سال است، با این توضیح که بعد از 14 سالگی در مغز پدیده‌ای به‌نام یکسان‌سازی اتفاق می‌افتد و قدرت یادگیری کم‌تر می‌شود. اما این نظریه به این معنا نیست که پیش و پس از این دوران، آموزش و یادگیری انجام نگیرد.
7.خدا را شکر که دراین یک مسئله مطمئناً دانش‌آموزان، مقصر نیستند. ما برای یاد گرفتن زبان وقت اضافه هم می‌گذاریم، فقط باید حواسمان به آموزشگاه و یا روش تدریس معلم زبانی باشدکه انتخاب می‌کنیم!
