به رنگ سرخ

برخی دکتر و مهندس می‌شویم و برخی هنرمند یا راننده‌ی اتوبوس و کامیون یا کشاورز، کارمند بانک یا... هر یك از این مشاغل به دست تعدادی از ما می‌رسد، با همه‌ی دغدغه‌هایش!

روزی می‌رسد که ما هم باید برای رساندن خون به نیازمندان تلاش کنیم، هم خون بدهیم و هم دیگران را به این‌كار ترغیب کنیم.

مسئولان سازمان انتقال خون می‌گویند هرم جمعیتی کشورمان، هم دارد به سمت سالمندی می‌رود و هم هرچه می‌گذرد تعداد اهداکنندگان جوان کم‌تر می‌شود و در مقابل البته جمعیتی که نیاز به خون دارد، به علت سالمندشدن جمعیت ایرانی، افزایش می‌یابد. قبلاً اگر ۱۰درصد جمعیت جوان، خون اهدا می‌کردند کافی بود و ۱۰درصد آن جمعیت جوان، باز هم تعداد قابل توجهی می‌شد، اما الآن جمعیت جوان کم است و ۱۰درصد خون‌دهنده‌ی جوان کافی نیست. بسیاری از کسانی که این روزها خون‌دهنده‌ی فعال هستند تا چند سال دیگر به علت بالارفتن سن، از خون‌دهی معاف می‌شوند و آن وقت نیاز به خون، وارد مرحله‌ی جدیدی می‌شود.

خبر دیگر هم این‌كه الآن مادران ما و زنان کم‌تر در اهدای خون مشارکت دارند. ۴۹درصد جمعیت فعال کشور را خانم‌ها تشکیل می‌دهند اگر افرادی را که دچار کم خونی هستند یا به دلایل دیگر مثل داشتن سن زیر ۱۸سال یا بالای ۶۰ سال یا بیماری نمی‌توانند خون اهدا كنند کنار بگذاریم تعداد خانم‌هایی که می‌توانند خون اهدا کنند، حدود ۱۸میلیون نفرمی‌شود. اما بدانیم که در سال ۱۳۹۲ از بین دو میلیون واحد خونی اهدا شده، فقط ۵۰هزار واحد مربوط به خانم‌هاست.

اگر بخواهیم از این نظر، وضعیت را مقایسه كنیم می‌بینیم كه در اروپا نزدیك به نیمی از خون‌های اهدایی مربوط به خانم‌هاست و درآسیا هم در کشوری مثل سریلانکا، سهم خانم‌ها ۳۰درصد است.  البته در کشور ما هم تا هشت سال پیش ۱۰درصد خانم‌ها خون اهدا می‌كردند؛ اما الآن سهم خانم‌ها شده چهار درصد!

البته نوجوان‌های زیر ۱۸سال نمی‌توانند خون اهدا كنند. تازه به ۱۸سالگی هم كه برسیم، باید بالای ۵۰ کیلو وزن داشته باشیم، بیماری خاصی نداشته باشیم و اگر به پایگاه‌های انتقال خون مراجعه کنیم در مرحله‌ی اول خون ما آزمایش می‌شود، در صورت ابتلا به کم‌خونی از ما خون نمی‌گیرند و اگر بیماری هم داشته باشیم به ما اطلاع می‌دهند. همین. بقیه‌ی كارها می‌ماند برای آینده!

پوستر روز جهانی اهدای خون سالم