سینمای اتریش؛ سینمای آلمان و سینمای ایتالیا در تمام سالهای قبل از جنگ جهانی اول به سیاه مشق می‌پرداختند. و عمده ساخت و سازها به سمت و سوی تولید آثار قصه‌گوی و فیلم‌هایی کم‌مایه جهت می‌گرفتند.
در این میان سینمای آمریکا و سینمای فرانسه پایه‌گذار تولید آثاری شدند که سهم فکر و اندیشه نیز درآن به تمامی معنا می‌شد.
در سالهای پس از جنگ جهانی اول نیز؛ فکر و اندیشه سینمای آلمان را سیراب کرد چنانچه سینماگران خلاق این کشور ابتدا بین سالهای 1919 تا 1922 سبک ویژه اکسپرسیونیسم و در 1925 رئالیسم نوین را مطرح نمودند . با اینهمه تا شروع جنگ جهانی دوم و چند سالی پس از آن جهت سینما نوک پیکانش در تمامی کشورهای اروپایی به سمت سینمای تجاری ختم می‌شد.
جوانان سینمای ایتالیا در سالهای 1939 تا 1942 نئورئالیسم ایتالیا را پایه گذاری کردند. فیلمسازان جوان فرانسوی در دهه 50 موج نو سینمای فرانسه را بنا نهادند و در انگلستان یک دهه دیرتر یعنی در ابتدای دهه 60 فیلمسازان جویای نام و خسته از سینمای تجاری؛ موج نو سینمای انگلستان را به راه انداختند. یک نهضت سینمایی که به "فیلمسازی مطبخی" معروف گردید.
British New Wave یا موج نوی سینمای انگلستان نهضتی در سینمای انگلستان بوده که از ابتدای دهه ۶۰ میلادی آغاز شد . این جنبش سینمایی اگرجه در ابتدا تاثیرپذیر از موج نو سینمای فرانسه و نئورئالیسم ایتالیا نشان می داد؛ اما در ادامه به طرز فکر بومی خود رسید.
در این جنبش سینمایی موج نو سینمای انگلستان قواعد رایج فیلمسازی را کنار گذاشت و دوربین را به کوچه و خیابان برد و مردم عادی و مشکلات روزمره آنها را به فیلم تبدیل می کرد.
این طبقات شامل قشرهای متوسط نادیده انگاشته شده از سوی دولت و همچنین محرومان و کارگردان و فقیرانی بودند که در متن اجتماع و در کنار طبقه غنی روزگار می گذرانیدند.
مسائل روزمره اجتماعی نیز متوجه توجه فیلمسازان این نهضت سینمایی بود. سوژه هایی نظیر حقوق کارگری زنان؛ سقط جنین؛ اجاره خانه؛ مالکیت حقوقی جزو سوژه های رایج برای فیلمسازی بود.
در این میان تشکیل گروهی به نام مردان جوان خشمگین که عمدتا نویسنده های جوان تئاتر بودند و در راس آنان شخصیت نمایشنامه نویس انگلیسی جان آزبورن (1994-1929)؛ و نوشته ها‌یش به شدت از سوی موج نوی سینمای انگلستان دنبال و به نوعی پایه گذار خوراک فکری این گروه به شمار می‌آمد.
در میان کارگردانان موج نوی سینمای انگلستان احتمالا تونی ریچارسون(1991-1928) و لیندسی اندرسون(1994-1923) درخشان ترین چهره‌ها هستند. از فیلم‌های مهم ریچاردسون در این دوران "با خشم به گذشته بنگر" Look Back in Anger محصول 1959 و از لیندسی اندرسون فیلم "شنبه‌شب و یکشنبه صبح" Saturday Night and Sunday Morning محصول 1960 قابل اشاره هستند.
کارگردانان سینمای موج نوی سینمای انگلستان بین سالهای 1958 تا 1967 این نهضت سینمایی را سرپا نگه داشتند ولی به مانند تمام جنبش‌های سینمایی؛ این موج نو نیز عمر کوتاهی داشت و به سرنوشت موج نوی سینمای فرانسه و نئورئالیسم ایتالیا دچار گردید.
شاخصه‌ی اصلی افراد سینماگر متعلق به موج نو سینمای انگلستان؛ دست به قلم بودن تمامی آنها است. این افراد یا روزنامه‌نگار بودند و یا نمایشنامه‌نویس و یا منتقد فیلم و ادبیات. که این مهم اصلی‌ترین شباهت را به پیکره موج نو سینمای فرانسه اثبات می‌کند. چراکه فرانسوا تروفو و ژان لوک گودار از پیشگامان موج نو سینمای فرانسه نیز همین‌گونه نهضت سینمایی خودشان را سروشکل دادند.
سینمای مطبخی انگلستان یا موج نو سینمای انگلستان؛ در میان نهضت‌های سینمایی اروپایی؛ احتمالا بامسما ترین عنوان را دارد. فیلمسازان جوان متعلق به این جنبش دوربین را از استودیوهای فاخر بیرون آوردند و روبروی مردم عادی قرار دادند. فیلمنامه‌های تاریخی پرخرج جایشان را به داستان زندگی مردم کوچه و خیابان داد و نتیجه این شد که طبقه فقیر و حنی متوسط انگلستان توانستند جلوه گری بی‌بدیلی بین سالهای پایانی دهه 50 تا اواسط دهه 60 از خود به یادگار بگذارند.
نظر شما