به گزارش همشهری‌آنلاین گفت وگویی تفضیلی با هوشنگ‌کامکار که در آن از زندگی کاری و شخصی خود و گروه کامکارها و چگونگی برآمدن و اوج گرفتن این گروه می‌گوید، از جمله بخش‌های این گفت و گوست.[گفت وگوی تفضیلی همشهری‌آنلاین با هوشنگ کامکار]
کامکار در این گفت وگو از چگونگی شکل گیری گروه کامکار توسط پدرش، پیوست محمدرضا لطفی و دوران سربازی‌اش در سنندج و وصلتش با قشنگ کامکار، همکاری امید لطفی با گروه کامکارها،سفرش به ایتالیا برای تحصیل موسیقی و بازگشتش به ایران در اوایل انقلاب و مسائل شورای انقلاب فرهنگی و برزخی شدن اوضاع موسیقی و چگونگی بیرون کردنش از دانشگاه و نیز دوباره رفتنش در دهه هفتاد به دانشکده موسیقی و در نهایت اعتراض به روش غیرکارشناسی گزینش دانشجویان موسیقی و بیرون آمدن از هیئت علمی اشاره می‌کند.
بخشی از این گفت وگو به دیدگاه وی درباره ردیف موسیقی ایرانی نگاهش به آهنگسازی برای موسیقی ایرانی و آمیختگی دانش موسیقی غربی با فضای موسیقی ایرانی،و تعاریفش از موسیقی سنتی و ایرانی اشاره دارد و در همین بخش از گفت وگو ست که وی بیان می‌کند تنها کسی که به خوبی و تمام وقت و سال‌ها نزد عبدالله‌خان دوامی کار کرده است،نصرالله ناصح‌پور ، ردیف دان موسیقی است و بقیه کار خاصی نکرده‌اند و به شکل مرتب نزد مرحوم دوامی شاگردی نکردند.
در کنار این گفت وگو مطالبی از احمدپژمان(هوشنگ کامکار؛آهنگساز مدیر)، دکتر مصطفی کمال پورتراب(هوشنگ کامکار؛مولف مترجم)[کتاب تازه هوشنگ کامکار منتشر شد] بهروز غریب‌پور(اینجا ایران است،صدای کردستان)و علیرضا قربانی( سرگذشت یک اثر؛منظومه سنفونیک مولانا)درباره ویژگی‌های کاری و حرفه‌ای هوشنگ کامکار و گروه کامکارها آمده است تا این پرونده را بیش از پیش غنا ببخشد.
نگاه نو در شماره گذشته خود نیز پرونده‌ای خواندنی و پرو پیمان از مرحوم غلامحسین مصاحب را منتشر کرده بود.[فصلنامه نگاه نو با ویژه‌نامه مصاحب]
در کنار مطالب مربوط به هوشنگ کامکار،مطالب زیر را هم می‌توان در این شماره خواند:
هدف فلسفه نوشته‌ای از آیزابرلین با ترجمه عزت‌الله فولادوند، میراث کلیسای کاتولیک(خسرو ناقد)، علوم انسانی در آموزش عالی و بازار کار: مورد علم اقتصاد(نوشته بایزید مردوخی)،لوکاچ و رمان تاریخی(محمد رحیم اخوت)،مرا نگاه کنید، من می‌نویسم(حسین نوش آذر)،چرخش متن‌شناسانه نوشته گرالد هوفمن(ترجمه‌ی سیما راستین)،رفیق کالاشینکف؛گفت وگوی یاتسک هوگو- بادر با میخاییل کالا شینکف(ترجمه‌ی روشن وزیری)،نی سحر آمیز نوشته بهو میل هرابال(ترجمه‌ی پرویز دوایی)،چرا فرناندو با ماست(فرشته مولوی)،هنر داستان نویسی نوشته یودورا ولتی(ترجمه‌ی حسن کامشاد)،ماجرای یک ساعت از زمان نوشته کیت شوپن(ترجمه‌ی اکرم رضایی بایندر).
شعرهایی تازه از شمس لنگرودی،شهاب مقربین،حافظ موسوی،شیدا دیّانی،محمد بیاتی، محسن توحیدیان و به همراه ترجمه اشعاری از راجر مگاف(ترجمه‌ی احمد پوری)، از دیگر بخش‌های این شماره نگاه نو است.
گفت وگویی با هرتا مولر ، نویسنده برنده جایزه ادبی نوبل امسال(ترجمه هومن پناهنده) هم به همراه مطلبی با ترجمه مینو مشیری(جایزه مخالفت با دیکتاتوری) از بخش‌های ادبیات خارجی این نشریه است.[چاپ سوم ترجمه رمان سرزمین گوجه‌های سبز هرتا مولر]
در بخش اسناد هم مطلبی از سیف‌الله امینیان ارانی باعنوان عدالت و در بخش سفرنامه هم بخش چهارم یادداشت‌های سفر محمد دهقانی به پکن آمده است.
گفتاری از دکتر محمد علی موحد مولوی شناس نامی درباره کتاب فیه‌مافیه مولانا جلا‌الدین و نوشته‌ای از امیر رضا پورضایی با عنوان از واژه تا طنز و تراژدی و بخش معرفی کتاب‌های مهم منتشر شده در چند ماه اخیر توسط مهشید جعفری از جمله بخش‌های دیگر این نشریه است.
نوشته‌ای از علی اصغر حداد در سوگ مهدی سحابی، مترجم نامدار[گزارش همشهری‌آنلاین از بزرگداشت مهدی سحابی در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران] و یادداشتی از سید ابوالحسن مختاباد در سوگ از کف رفتن پرویز مشکاتیان، آهنگساز و موزیسن شاخص با عنوان«خلوت نشین آکنده از فریاد» از دیگر مطالب نگاه نو این شماره است[در وطن خویش غریب]
خبرسازان که خبرهایی از اهالی فرهنگ و کارو کردارشان را انتشار می‌دهد( توسط بامداد میرزایی) و کاریکاتوری از حسن کریم‌زاده آخرین صفحات این نشریه خواندنی را شکل داده‌اند.
