از یک سو دکتر حجت‌الله ملاصالحی، مدیرعامل سازمان زیباسازی شهرداری تهران و مهندس بیژن مسعودی، مدیر پروژه بهسازی خیابان ولیعصر در دفاع از طرح‌های خود برآمدند و از سوی دیگر دکتر جهانشاه پاکزاد و دکتر حسنعلی بقایی از استادان دانشگاه به نقد برخی از حرکت‌های صورت گرفته در این راستا پرداختند.
آغاز کننده همایش، دکتر بقایی بود که به بیان تاثیرات زیست محیطی پروژه خیابان ولیعصر پرداخت. وی با اشاره به سوابق مرتبط خود با این پروژه همچون عضویت در کمیته فنی سازمان پارک‌ها و حضور در جلسات توسعه پایدار به مطالعات چندین ساله خود در این ارتباط اشاره کرده و به تبیین جایگاه این خیابان پرداخت.
بقایی گفت: «تهران به عنوان پایتخت و خیابان ولیعصر به عنوان یک خیابان قدیمی و باسابقه همواره از اهمیت خاصی نزد مردم تهران و کارشناسان مسایل شهری برخوردار بوده است؛ تا جایی که تنها برای قطع کردن 182 اصله درخت به دلیل انجام پروژه عمرانی تقاطع چمران و ولیعصر، ده‌ها نامه به دفتر رئیس‌جمهور وقت ارسال شد».
این استاد دانشگاه، جدی‌ترین نگرانی موجود پیرامون فعالیت‌های صورت گرفته در این خیابان را نگرانی مردم از قطع شدن یا از بین رفتن درختان دانسته و تصریح کرد: «من آینده تهران را چندان مناسب نمی‌بینم؛ چرا که بر طبق آمارهای موجود، ایران در سال 1400 هجری شمسی جمعیتی بالغ بر 125میلیون نفر خواهد داشت که از این تعداد بیش از 20درصد جمعیت کل کشور، در تهران سکونت خواهند داشت و طبیعی است که در چنین فضایی هر گونه تخریب زیست‌محیطی یا حرکتی در جهت گسترش آلودگی توجیه‌پذیر نخواهد بود».
بهسازی پیاده‌روها، گامی در جهت ایجاد فرهنگ پیاده‌روی
در ادامه همایش، دکتر ملاصالحی، مدیرعامل سازمان زیباسازی شهرداری تهران به نقد مدیریت شهری گذشته تهران پرداخته و گفت: «ما باید جایگاه انسان را در شهر بشناسیم. متاسفانه این مسئله در شهر تهران فراموش شده بود و همه مدیران شهری تنها متوجه حل مسئله ترافیک ماشین‌ها بودند؛ در حالی که به اعتقاد بسیاری از کارشناسان، با وضعیت موجود، احداث ده‌ها پل و خیابان نیز راهگشای وضعیت ترافیکی موجود نخواهد بود».
وی به اهداف شهرداری در گسترش پیاده‌راهها و همچنین پیاده‌روها با کیفیت مطلوب در سطح شهر تهران اشاره کرد و خاطرنشان ساخت: «ما به این جمع‌بندی رسیدیم که اگر بخواهیم مردم را تشویق به پیاده‌روی کنیم، چاره‌ای به جز اصلاح پیاده‌رو نخواهیم داشت. بنابراین موظف خواهیم بود تا به بهترین شکل ممکن به اصلاح این مسیرها بپردازیم تا پیاده‌روها حتی به تفرجگاه‌هایی برای مردم تبدیل شود».
این مقام مسئول در شهرداری تهران، علت انتخاب خیابان ولیعصر برای این کار را اهمیت ویژه این خیابان دانسته و افزود: «به دلیل همین اهمیت، تمامی مشکلات را به جان خریدیم تا اینکه الان می‌توانیم به صراحت بگوییم فاز یک این طرح تا پایان هفته دیگر افتتاح خواهد شد. البته در این راه مشکلات بسیاری پیش روی شهرداری بود؛ تا جایی که تنها در مسیر 500 متری میان انقلاب و طالقانی با مشکلات بسیاری حتی در مجموعه شهرداری مواجه شدیم».
وی علت انجام این طرح به صورت یک‌باره را زمان بسیار زیاد مورد نیاز برای انجام طرح به صورت جزبه‌جز دانسته و تصریح کرد که در صورت انجام کار به صورت مرحله به مرحله، زمانی بالغ بر ده سال نیاز بود».
ملاصالحی با رد شایعات موجود پیرامون افزایش هزینه این طرح گفت: «از ابتدای پروژه نیز با انجام کارشناسی‌های متعدد اعلام کردیم این طرح 17 میلیارد تومان هزینه خواهد داشت. الان هم این هزینه شاید کمتر از رقم اعلام شده باشد اما به طور حتم چیزی بیشتر از این رقم نخواهد بود».
وی در پایان از شروع فاز دوم این طرح که همان همسطح کردن پیاده‌روهاست خبر داده و خاطرنشان ساخت: «این فاز از طرح نیز تا سه ماه آینده به پایان خواهد رسید تا از این پس خیابان ولیعصر، الگویی برای دیگر خیابان‌های شهر تهران همچون شریعتی و انقلاب و معابر دیگر شهرهای ایران شود».
پیاده‌روهای ولیعصر، تفرجگاه می‌شوند!
دیگر مدعو این نشست، مهندس مسعودی، مدیر پروژه بهسازی خیابان ولیعصر بود که به دفاع از پروژه خود پرداخت.
وی پرداختن به پیاده‌روها را موجب ساماندهی شهر و آرام‌سازی محیط و نظم شهر دانسته و افزود: «اگر متولیان شهر به انضباط اعتقاد داشته باشند، موجب خواهد شد تا مردم را به انجام کارهای درست عادت دهیم. به طور حتم برای پیاده‌روی نیاز به فضای مناسب شهری است؛ حال آن که تا به حال چنین چیزی در سطح شهر تهران وجود نداشته است».
مسعودی با اشاره به گذشته خیابان ولیعصر، از این خیابان به عنوان تفرجگاهی برای مردم یاد کرده و افزود: «محیط زیبا و جذاب پیاده‌روهای این خیابان در کنار درختان و پرندگان موجب شده بود تا خیابان ولیعصر تبدیل به تفرجگاه و مرکزی تفریحی برای مردم تهران شود».
مدیر پروژه بهسازی خیابان ولیعصر به اقدامات صورت گرفته در کف پیاده‌روهای این خیابان اشاره کرده و گفت: «علاوه بر یکسان‌سازی کف خیابان، تمامی عناصر مزاحم حذف شده و مبلمان شهری و صندلی‌ها به بهترین شکل ممکن نصب شده است. همچنین مسیر به بهترین نحو ممکن ایمن‌سازی شده است تا عبور ناتوانان و نابینایان به بهترین شکل ممکن تسهیل شود».
مسعودی از وجود هنرمندان در این پروژه به عنوان گامی در جهت بازگشت این خیابان به دوران گذشته یاد کرده و از خیابان ولیعصر به عنوان تفرجگاهی دوباره به مردم تهران خبر داد. وی همچنین به اقدامات صورت گرفته برای به هم نخوردن کف پیاده‌روها به واسطه کندن مجدد آن اشاره کرده و خاطرنشان ساخت: «پیاده‌رو به صورت خشکه‌چینی و قابل برداشت است؛ تا جایی که به راحتی برای حفاری‌ها می‌توان کف را برداشته و بدون هزینه‌ای دوباره آن را نصب کرد».
این مقام مسئول در پایان سخنان خود، عمر مفید کف‌پوش پیاده‌رو خیابان ولیعصر را از سوی کارخانه سازنده آن 15 سال دانسته و افزود: «به اعتقاد ما عمر این کف‌پوش‌ها حتی بسیار بیشتر از آن چیزی است که مسئولان کارخانه سازنده ادعا کرده‌اند».
وقتی ولیعصر جایگزین لاله‌زار می‌شود
با پایان یافتن سخنان مسئولان و مدیران این پروژه، این بار نوبت دکتر پاکزاد بود تا به نقد سیاست‌های شهرداری پیرامون این خیابان بپردازد. وی ابتدا وجود بحث پیرامون نقد این حرکت را به تعبیری نوش‌دارو پس از مرگ سهراب دانسته و در ادامه الگو کردن این طرح در دیگر مناطق را اشتباه محض دانست. او گفت: «اینکه این طرح در خیابان شریعتی با الگوبرداری از ولیعصر انجام شود اشتباه محض است؛ چه برسد به اینکه این طرح به شهرهای دیگر نیز سرایت کند؛ چرا که هیچ خیابانی همچون ولیعصر ویژگی تفریحی ندارد تا پیاده‌روهای آن تبدیل به تفرجگاه شود».
وی اجرای چنین پروژه‌ای در طول 18 کیلومتر خیابان ولیعصر به عنوان بلندترین خیابان خاورمیانه را نوعی حرکت تبلیغاتی دانسته و افزود: «چند مشکل در این خیابان وجود دارد؛ اول اینکه در بخش‌هایی از خیابان آنقدر شیب بالاست که کسی پیاده‌روی نمی‌کند، دوم اینکه به دلیل ترافیک شدید، آلودگی تا به حدی است که پیاده‌روی مضرات بیشتری نسبت به سوار شدن در ماشین دارد».
وی به کنایه از مسئولان خواست تا از این پس در مسیرهای شرقی- غربی اقدام به ساخت پیاده‌رو کنند تا در عمل امکان پیاده‌روی به دلیل شیب کمتر وجود داشته باشد.
