شاید این حوادث بهانه‌ای باشد تا به عامل بنیادی برخی از آتش‌سوزی‌های عظیم- عدم توجه به ایمن‌سازی ساختمان‌ها- پرداخته شود زیرا براساس مبحث سوم از مقررات ملی ساختمان و باتوجه به مسئولیت سازمان آتش‌نشانی در برنامه‌ریزی جهت ایمن‌سازی ساختمان‌ها در برابر حریق در بندهای« چ» و« ح» دستورالعمل‌هایی صادر شده که به لزوم استفاده از سیستم کشف و اعلام حریق و خاموش‌کننده‌های دستی در ساختمان‌ها اشاره می‌کند که بر مبنای آن برای اطلاع بموقع از وقوع حریق و تسریع در عملیات اطفایی، الزاما این سیستم باید در تمام قسمت‌های ساختمان نصب شود، به نحوی که پوشش صددرصدی محیط را در برداشته باشد علاوه براین خاموش‌کننده‌های دستی باید روی دیوار به گونه ای نصب شود که به سادگی قابل رویت و در دسترس باشد.
همچنین اماکن کارگاهی که پرخطر محسوب می‌شوند باید به روشنایی اضطراری، سیستم کشف، اعلام و اطفای حریق، مخزن آب آتش‌نشانی، پمپ‌های آتش‌نشانی، آژیر، فایر باکس و سیستم شبکه بارنده مجهز باشند.از مواردی که نادیده گرفته می‌شود وجود پله‌های اضطراری است. در مقررات ملی ساختمان با محور محافظت از ساختمان در برابر آتش‌سوزی بر ضرورت راه‌های خروج اضطراری با عنایت به نقش حیاتی آن در نجات جان انسان‌ها تاکید شده است. براساس همین ضوابط پله‌های فرار باید مرتبط با نزدیک‌ترین در خروجی طراحی شوند اما متاسفانه در بسیاری از ساخت‌وسازها، پله‌های اضطراری در نظر گرفته نمی‌شوند.
علاوه بر نکات پیش‌گفته، نظارت دقیق مهندسان ناظر بر مراحل ساخت‌وساز برای مراعات پیش‌بینی‌های ایمنی، حیاتی است. بدیهی است که اگر موازین قانونی در ساخت‌وساز بناها مراعات شود و دست‌اندرکاران ساخت‌وسازها استانداردهای درنظر گرفته‌شده توسط سازمان آتش‌نشانی را رعایت کنند در آتش‌سوزی‌ها کمتر شاهد از دست‌رفتن جان انسان‌ها و خسارات سنگین وارده خواهیم بود. مالکین ساختمان‌ها این واقعیت را بدانند که عدم رعایت ضوابط و مقررات ایمنی، حتی به بهانه صرفه‌جویی اقتصادی، می‌تواند در حوادث احتمالی آتش‌سوزی، همه سرمایه آنها را نابود کند. امید است که با همکاری مردم، شهرداری و سازمان نظام مهندسی، خسارات ناشی از حوادث آتش‌سوزی به حداقل ممکن برسد.
