این افراد می‌گویند عصر اطلاعات در حقیقت دارد به عصر بازی کردن تبدیل می‌شود.
این موضوع و کلی بررسی، هشدار، مژده در سمیناری با موضوع «بازی‌های رایانه‌ای و رسانه‌ها» به همت مرکز مطالعات و تحقیقات همشهری و دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران برگزار شد.
دکتر مسعود کوثری و جمعی از دانشجویانش در مقطع کارشناسی ارشد، مقاله‌هایی را با نگاه به جنبه‌های مختلف علوم اجتماعی مؤثر در بازی‌های رایانه‌ای ارائه کردند و در نهایت هم گفت و شنودی با دو گروه بازی‌ساز انجام شد. آنچه در ادامه می‌خوانید نگاهی کوتاه به بحث‌های طرح شده در این جلسه است.
راستی حجت‌الاسلام راستگو هم در باره جایگاه بازی در اسلام و فعالیت‌هایش در حوزه علمیه قم در زمینه بازی‌های رایانه‌ای صحبت کرد. حضورش مرا یاد دوران نوجوانی‌ام انداخت؛ روحانی جوان و پرشوری که موضوع‌های دینی را با نگاهی تازه و جذاب مطرح می‌کرد.
در این نشست درباره فرهنگ‌های بازی، این که بازی یک «جهان فرهنگی» است که در ارتباط با جهان واقعی آفریده شده، صحبت شد. همچنین فرهنگ‌های بازی کردن، یعنی به همراه داشتن قاعده‌های خاص خود و ایجاد خرده فرهنگ و زبان خاص در بین گروه‌های مختلف مورد بررسی قرار گرفت و بازی فرهنگ‌ها، مبنی بر ایجاد تغییر و تأثیر بازی بر فرهنگ‌ها و زندگی افراد، مطرح شد.
در این برنامه با بررسی موردی بعضی بازی‌ها یا خود بازی ویدیویی و کامپیوتری، به‌طور کلی موردهایی به شرح زیر بررسی و ارائه شد:
- تشبیه و تعبیر این نوع بازی به رسانه بازی‌پذیر و این‌که آیا این بازی‌ها یک جور رسانه‌اند یا خیر؛
- نگاه به بازی‌های ویدیویی و کامپیوتری از نقطه نظر کاربرد آموزشی با تأثیر جنسیت در انتخاب و انجام بازی؛
- خشونت در بازی‌های ویدیویی و کامپیوتری و استفاده سیاسی و مذهبی از این بازی‌ها؛
بازی‌سازهایی هم که شرکت کرده بودند، از روند ساخت یک بازی کامپیوتری و سختی‌ها و ضرورت انجام این کار صحبت کردند.
شیوه صحیح انجام این کار مشخص بودن مخاطب و هدف، از ابتدای کار است. البته بهتر است پیش از آن حسابی در باره نیازهای مخاطب و تاثیر این بازی روی آنها، تحقیق و بررسی شود. بعد باید رفت سراغ بقیه کارها مثل نوشتن طرح و مرحله ها ، موسیقی (در صورت نیاز) و ...
ضرورت توجه جدی‌تر به بازی‌های کامپیوتری و استفاده از جنبه‌های مثبت آن برای پیشرفت و سرگرمی و... نتیجه این گفت‌وشنودهاست و این که در عین ساخت بازی‌های کامپیوتری، باید به مسئله‌های جدی اجتماعی و در نظر گرفتن آنها در شیوه ارائه داستان توجه کرد و از همه مهم‌تر رتبه‌بندی بازی‌ها را، که الان در ایران نداریم، نیز از یاد نبریم.
بازی‌ها هم مثل فیلم‌ها گروه مخاطب مشخصی دارند که باید با توجه به محتوایشان مشخص شود برای چه گروه سنی ساخته شده و مناسبند.
